De 88-jarige Amerikaanse regisseur, acteur en muzikant Clint Eastwood weet niet van ophouden met filmmaken. Of The Mule zijn zwanenzang zal zijn, moet afgewacht worden. Na Gran Torino (2008) treed hij eindelijk weer eens op als acteur in een door hemzelf geregisseerde film. Eastwood’s aanwezigheid maakt The Mule dwingender en spannender dan zijn films van de afgelopen jaren.
De spiermassa die de acteur had tijdens Gran Torino is verdwenen. Eastwood oogt hier als een breekbare oude man, maar nog steeds vol levenslust. Hij mag dan oud zijn, de magie van hem is niet verdwenen. Evenals Walt Kowalski in Gran Torino speelt hij een man die de binding met de moderne maatschappij verloren heeft. Oorlogsveteraan Earl Stone is minder racistisch dan zijn voorganger, al zegt hij soms dingen die niet kunnen. Maar hij komt er mee weg.
Eastwood speelt altijd harde personages die laconiek door het leven gaan, maar wel degelijk met charme. Earl kan goed overweg met de geharde drugscriminelen. Hij belandt toevallig in het smokkelen van cocaïne nadat hij zijn beroep als bloemenkweker moest opgeven. Earl rijdt lange ritten om drugs af te leveren in Chicago. Een hoogbejaarde zonder strafblad en bekeuringen valt niet op. Hij is daarom een waardevolle arbeidskracht voor de Mexicaanse drugsmaffia.
The Mule is losjes gebaseerd op het ware verhaal van een 90-jarige drugssmokkelaar. Het is een redelijk luchtige en bezienswaardige roadmovie geworden, gelardeerd met een beetje suspense. Het lijkt bijna alsof Eastwood stiekem een zelfportret heeft gemaakt. Hij kan hier zijn afkeer van het internet, de mobiele telefonie en de onpersoonlijke Amerikaanse samenleving botvieren.
Maar ook de slechte verhouding van Earl met zijn familie spiegelt zich aan het bewogen privéleven van Eastwood. Gedurende de film blijkt dat Earl spijt heeft van de schade die hij zijn familie heeft berokkend. De toenadering tussen hem en zijn familie tegen het eind is onverwacht aangrijpend.
Dat er tevens een enorme politiemacht achter Earl aanzit, is op zich niet zo boeiend. Wat vooral beklijft is de gracieuze wijze waarop Eastwood zich door de film beweegt, en hoe hij de dwarse en eigenzinnige Earl gestalte geeft. Voor een luchtige thriller heeft The Mule een behoorlijk emotionele impact. Het gaat over familiebanden, weemoed en spijt. En over wat belangrijk is in het leven.
Ulrik van Tongeren
Ik deel de mening van de recensent niet als hij schrijft dat Walt Kowalski (Eastwood) in de film Gran Torino zich als een racist gedraagt. Integendeel, hij neemt het juist op voor zijn Aziatische buren die door (racistisch) tuig geterroriseerd worden.
@Romana Een teken des tijds. Walt Kowalski is niet racistisch maar ook niet politiek correct, dus volgens de huidige maatstaven: wel racistisch. Sterker nog, of je heden ten dage als racistisch mag worden beschouwd is nu een kwestie van erfzonde. Verkeerd kleurtje? >> Racist.