Regisseuse Karyn Kusama is een buitenbeentje in Hollywood. Ze maakte in 2000 met de vechtfilm Girlfight een sterk debuut. Daarna was het vallen en opstaan wat betreft haar carrière. Hoogtepunt is ongetwijfeld The Invitation uit 2016, een excentrieke horrorfilm over een diner dat uit de hand loopt. Kusama maakt graag donkere films, haar nieuwe film Destroyer is de meest duistere tot nu toe.
Politievrouw Erin Bell (Nicole Kidman) wordt door haar collega’s maar net getolereerd. Ze is dwars, onaangenaam en drankzuchtig. Op het moment dat ze geconfronteerd wordt met een demon uit haar verleden, slaan bij haar de stoppen door. Ooit was Erin undercover FBI-agente gedurende een mislukte actie. De verloren gewaande leider van de bankroversbende duikt in verband met een moordzaak weer op. Erin heeft nog een appeltje met hem te schillen.
Kusama wil het de kijker niet te gemakkelijk maken. Ze heeft samen met scenarioschrijvers Matt Manfredi en Phil Hay een ingewikkeld plot bedacht met een groot aantal flashbacks. Het maakt allemaal een beetje een rommelige indruk, maar dat is de bedoeling. Opdat we stukje bij beetje ervaren waarom Erin zoveel trauma’s met zich meesleept. Haar zoektocht in de duistere onderwereld van Los Angeles naar ex-bendeleider Silas verloopt via vele schijven. Ze moet eerst een lijstje afwerken van mensen die misschien weten waar de man zich ophoudt.
Destroyer is een sombere en grimmige wraakthriller. Niettemin is de zoektocht en het contact met de ex-bendeleden behoorlijk vermakelijk. Het is een onverwacht genoegen om te zien hoe de tengere Kidman zware jongens intimideert en in elkaar ramt. Is weer eens wat anders. Totale transformaties van acteurs zijn tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld. Make-up mensen hebben overuren moeten maken om van Nicole Kidman een afgeleefde en grauwe vrouw te maken. Een vale, kleurloze pruik maakt het af.
Dat ze ook nog magnifiek acteert, is niet eens een grote verrassing. Voornaamste attractie van de film is om Kidman te observeren. Er zijn een paar opmerkelijke close-ups van haar te bewonderen. Het zijn opnamen van haar personage, het door het leven getekende en grauwe gelaat waar weinig emotie van af te lezen valt. De ogen van Kidman zijn verrassend lichtblauw, de enige opvallende kleuren in deze duistere film.
Ulrik van Tongeren