Posoki van de Bulgaarse regisseur Stephan Komandarev is een mozaïekfilm over zes taxichauffeurs in Sofia. De film speelt zich af gedurende een halve dag en een nacht, maar het voelt eerder aan als een reek episodes dan dat het een vloeiend geheel is. Dit is inherent aan films die zich afspelen in taxi’s. Beroemdste voorbeeld van dit genre is Life on Earth van Jim Jarmusch. De levendigheid van dergelijke films is een pre. Posoki zit vol kleurrijke types.
De eerst episode fungeert als achtergrond voor de rest van het verhaal. Misho (Vassil Vassilev) heeft naast een bouwbedrijf een dochter die een opleiding op de middelbare school volgt. Taxichauffeur is voor hem, en velen anderen, een bijbaan. Op het moment dat Misho te laat is voor een afspraak met zijn bankmanager Popov (Georgi Kadurin) begint zijn wereld in te storten. Popov wil geld zien omdat Misho geklaagd heeft over diens corruptie. Bij weigering van betaling zal beslag worden gelegd op het bouwbedrijf en de bezittingen van Misho.
Deze situatie leidt bij Misho tot een wanhoopsdaad. In dit segment wordt op kernachtige wijze de corruptie, alsmede de machteloosheid van de gewone burger hiertegen getoond. Bulgarije is doodziek. In de film is het een disfunctionele staat waar het recht van de sterkste geldt. Belangrijk gespreksonderwerp tijdens de taxiritten staat dan ook in het teken van emigratie. Op de achtergrond klinkt aanhoudend het radioprogramma waar luisteraars hun mening geven over het drama rondom Misho.
Posoki is grimmig in een morsig Sofia, maar het is de zwarte humor die het dragelijk maakt. Zo is er een scène waarin een leraar op het punt staat van een brug te springen, maar hij wordt tegen gehouden door een van de taxichauffeurs. Onverwacht zegt deze chauffeur dat de man die zelfmoord wilde plegen eerder een taxi heeft besteld. Dat is dé tactiek om de man ervan te weerhouden een einde aan zijn leven te maken. De droge humor maakt er een memorabel segment van.
De situatie in Bulgarije en de problemen waar het land mee kampt mogen dan hopeloos lijken, tussen alle zwartgalligheid valt er desondanks een hoop te bespeuren. Dat komt onder meer door gewone mensen, zoals de taxichauffeurs, die een hand uitsteken om een ander te helpen. Niet alle episodes zijn even geslaagd. Die waarin een oude taxichauffeur treurt over zijn overleden zoon, is net even te jankerig van toon. De aangenaam dwarse episode waarin een oude rekening wordt vereffend, is zowel pijnlijk als hilarisch.
Ulrik van Tongeren