lief, blijf bij mij
ga niet heen
zie mijn angst
hoor mijn klagen
mijn hachelijk geween

in het zwart van de nacht
loop ik op de tast tussen
bomen die herinneren, en
gezamenlijk fluisteren we je
naam, wanhopig, doch zacht

het doet zo’n pijn, laat mij
rusten tegen je aan
weet dat ik nooit zal gaan
zo’n pijn fysiek niet bij je te zijn
ik kan niet zonder jou, mijn alles
jij bent mijn reden om door te gaan

lief, het heeft geduurd, maar blijf
nu bij mij, leg jouw zorgzame
armen, je lieve warme handen
op mijn koude huid, om mijn zij
zie in mijn ogen, zie dat ze je de
eeuwige liefde beloven

 

 

tekst Marina Verte | Foto Jan Kees Helms

Door ravage