Het Internationaal Strafhof heeft geen antwoord op de ten hemel schreiende wantoestanden in de wereld. Het hof wordt nu eenmaal niet bevolkt door mensen die weten te inspireren.

      door Wouter ter Heide

Bij het lezen van het stuk van Hanneke Chin-A-Fo en Michel Kerres, ‘Het Strafhof, echt niet de schrik van despoten’ in de NRC, moest ik onwillekeurig denken aan Marleen Stikker die vorig jaar in het tv-programma Zomergasten sprak van ‘werkelijkheidsdenkers’ en ‘mogelijkheidsdenkers’.

Voor mij staat de categorie werkelijkheidsdenkers model voor de huidige neoliberale orde en de daarvan afgeleide rechtsorde. Vandaar dat werkelijkheids- of no-nonsense denkers een broertje dood hebben aan veranderingen die hun leidende maatschappelijke (machts-)positie en de daaraan klevende emolumenten in gevaar brengen.

Door de angst daarvoor ondergraven zij echter ongemerkt hun leidende maatschappelijke positie, ofwel graven zij langzaam maar zeker hun eigen graf. De niet te sturen evolutionaire werkelijkheid kenmerkt zich immers door constante autonome veranderingen!

Wat dat betreft zie ik een gouden toekomst weggelegd voor mogelijkheidsdenkers. De creatievelingen die zich onbevreesd laten meedrijven met de niet te stuiten veranderingen die in de evolutie zitten ingebakken. Onophoudelijk brengen die onvoorziene mogelijkheden aan het licht, waarvan mogelijkheidsdenkers dankbaar gebruik maken bij hun streven naar een alomvattende rechtvaardige (samenlevings-)orde, waar onze tijd van mondialisering naar hunkert.

Een weldadig streven dat partijpolitieke en financieel-economische korte termijn belangen verre overstijgt en daarmee de (tijds-)deur wagenwijd openzet voor het vruchtbaar bestrijden van de wortel van het kwaad: ‘Misdaden tegen de menselijkheid’. De ten hemel schreiende wantoestanden waar het Internationaal Strafhof in Den Haag geen antwoord op heeft, alle juridische kennis, goede bedoelingen en ongehoorde verbale kwaliteiten ten spijt.

Begrijpelijke machteloosheid evenwel, omdat het Strafhof nu eenmaal niet bevolkt wordt door bevlogen mogelijkheidsdenkers die weten te inspireren, maar door (kamer-)geleerde werkelijkheidsdenkers waar geen enkel wenkend of duurzaam perspectief van uitgaat.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

1 Reactie
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
cage
5 jaren geleden

Mogelijkheidsdenkers?
Ik zie maar één hedendaagse: Raoul Vaneigem. Haarfijn haalt hij leven en overleven uit elkaar om te pleiten voor een nieuwe band, osmose, aarding met al het levende, tegen de greep van staat, profijt en predatie. Want leven is gratis, niemand hoeft zijn geboorterecht te betalen met werk, geen enkele eikel betaalt om duizend jaar eik te zijn, geen larve voor het grut dat ze vreet om libelle te worden.
“Het is de liefde voor het leven die leven geeft aan de liefde”, schrijft hij (en zoveel meer) in De la destinée (le cherche midi, 2015).
Andere suggesties?