De Surinaams-Nederlandse filmmaker Pim de la Parra wordt in filmmuseum Eye te Amsterdam geëerd met een kort retrospectief. Een aantal van de films zijn in gerestaureerde vorm te zien. De la Parra heeft een belangrijke rol gespeeld in de opleving van de Nederlandse film begin jaren ’70. Samen met Wim Verstappen richtte hij in 1965 het productiebedrijf $corpio op.
Het tweetal maakte samen 13 fictiefilms, en een aantal korte. Hun Blue Movie trok in 1971 ruim 2,3 miljoen bezoekers. Kortstondig werden Wim en Pim miljonair. $corpio ging in 1976 failliet. De la Parra bleef door filmen tot in de begin jaren ’90. Met zijn zogenoemde minimal movies, films met een extreem laag budget, gaf hij veel jong talent een kans het vak te leren. Wim Verstappen was de regisseur van degelijk werk, De la Parra de meester van het onverwachte en speelse.
De la Parra’s speelfilmdebuut Obsessions uit 1969 is een erotische thriller geïnspireerd door het werk van Hitchcock. Een medisch student op kamers gluurt door een gat in de muur naar de erotische en criminele activiteiten van zijn buurman. De brave student raakt verwikkeld in een gecompliceerd moord-mysterie.
Obsessions heeft een nodeloos ingewikkelde plot, een jonge Martin Scorcese schreef trouwens mee aan het scenario. Desondanks valt er veel te genieten. De opnames van cameraman Jan de Bont door het gat in de muur zijn subliem. De filmmuziek van Hollywood legende Bernard Herrman is fantastisch. Ook De la Parra’s obsessie met lange, statige vrouwen komt hier tot uiting in hoedanigheid van actrice Alexandra Stewart.
Dirty Picture uit 1980 werd eenmalig vertoond met live muziek van Kevin Toma. Het is een stomme film, in zwart-wit geschoten en geen komedie, zo vermeldt de filmposter. Dit terwijl de erotisch getinte avonturen van een oogarts uit Colombia best vermakelijk zijn. De La Parra speelt zelf de arts. Ook hier trekt een stoet van lange vrouwen voorbij waar de arts stoute dingen mee doet.
Dirty Picture zou nog steeds hoge ogen gooien op een festival van de experimentele film. De regisseur zelf noemt de film irrationeel als een droom. Dat maakt het tot een fascinerende en surrealistische ervaring. Dergelijk gewaagd werk is zeldzaam in Nederland.
Wat Dirty Picture en Obsessions nog extra meerwaarde geeft, zijn de tijdsbeelden van een Amsterdam dat niet meer bestaat. Opvallend hoe in beide films vele vervallen panden in het centrum te zien zijn, wat toen nog gewoon was. We missen dat rommelige in de huidige gladgestreken realiteit. We missen tevens een pioniersfiguur als De la Parra. De inmiddels 79-jarige filmmaker die in Paramaribo woont, schijnt niets meer te doen. Afgaande op de geanimeerde en charmante inleidingen van zijn films blijft hij wel nog even bij ons.
Ulrik van Tongeren