Wat een merkwaardige uitspraak was dat weer onlangs op de radio van nationale slijmcoach Roos Vonk over de Nederlandse werknemer: „Als je niet weet dat je ergens niet goed in bent, ben je ook niet in staat te weten dat je er niet goed in bent.” (2.26 sec). Mensen die bijvoorbeeld vals zingen, horen niet dat ze vals zingen, verklaart ze. Dat kunnen ze niet horen omdat ze te dom zijn. Huh? Het onderwerp in de studio gaat over werknemers in bedrijven dan schakelt de coach plotseling over op iemand die vals zingt. Heeft ze Madonna in haar hoofd die vals zong tijdens het Songfestival of dacht ze aan haar partner onder de douche?

Samengevat adviseert Vonk in het interview volgens mij Nederlandse werknemers op het werk een zogenaamd ‘Fransje’ uit te voeren (de term is overigens niet van Vonk). Dat is doen of je heel erg slim bent, wat het geslijm dat er bij komt niet doet opvallen. ‘Fransje’ is overigens ontleend aan Frans Timmermans, Eurocommissaris en vicevoorzitter van Commissie-Juncker. Timmermans solliciteerde onlangs naar de baan van zijn baas en besefte niet dat de Oost-Europese leiders waar hij kwam slijmen, hem niet moesten. In gedachten zag ik ergens op de achtergrond Juncker vertederd toekijken. Hoe kan iemand toch zo slim zijn en tegelijkertijd zo dom, kon je in zijn kleine waterige oogjes lezen.

Of Timmermans model staat voor alle werknemers denk ik niet, maar dat ‘slim slijmen’ op het werk, zoals Vonk adviseert, geloof ik maar al te graag. In een gemiddelde sollicitatietraining word het niet zo openlijk gezegd maar wel aangeraden om te overdrijven over je cv met het advies om te slijmen bij iemand die er toe doet, heb ik zelf ervaren tijdens zo’n cursus. Het is dan niet zo vreemd dat je werknemers in een bedrijf tegen het lijf loopt die erg tevreden lijken te zijn met zichzelf. Tot ze na afloop van het contract ontdekken hoe de vlag er werkelijk bij hangt.

Op de arbeidsmarkt is alles toegestaan, zo lijkt het. Bekijk eens de netwerksite LinkedIn. Je hoeft niet eens nader onderzoek te doen, ‘slim doen, strategisch slijmen’ druipt van de accounts af. De meeste functies worden steevast aangeduid met interessant klinkende maar vooral inhoudsloze Engelse termen en benamingen. Met wat quasi hoogopgeleide opsmuk eromheen. Zo weet ik bijvoorbeeld van een account dat er hoogdravende intellectuele artikelen bij geplaatst zijn, iemand voor wie de Donald Duck al tot begripsproblemen kan leiden.

Alles staat in het teken van de Drievuldigheid: ‘Opleiding, Carrière, Inkomen’ als nieuwe theologie. Dat je erover liegt, is onvermijdelijk. Doe je niet mee, dan kan je het triumviraat ‘Goede baan (Koop)Huis Partner’ wel vergeten. Je bent sociaal dan zo goed als dood. Om te klimmen op de carrièreladder raadt men daarom aan – in het geval je niet slim bent, wat de meeste mensen nou eenmaal niet zijn – dan maar vals te gaan zingen. Een troostprijsje kan je in ieder geval niet mislopen.

Tja, als ik over de arbeidsmarkt nadenk schieten me spontaan beelden te binnen van dikke zaterdagbijlagen met vacatures, onzekerheden van de arbeidsmarkt, vastgelopen cao-lonen, slijmende BN’ers op tv, schrijnende #MeToo gevallen, toenemend gebruik van antidepressiva en oplopende burn-out cijfers. Maar of hoogleraar Vonk daarover iets slims zou kunnen zeggen, betwijfel ik.

Ron Kretzschmar

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties