Van de week las ik in een ochtendblad dat ‘er een nare generatiekloof’ gaande is. Wordt hoog tijd voor een opstand, dacht ik nog. Waarschijnlijk niet zo bedoeld door de columniste maar millennials de ‘hoogst opgeleide generatie ooit’ serveert ze in feite doodleuk af als een stel suffe verwende modelburgers. ‘Sportschoollijven, glanzend haar en rechte witte tanden…’

Meer positieve kwalificaties dan uiterlijke kan ze voor deze generatie niet bedenken. Want ze blijven hangen in hun tijdelijke studentenbaantjes en wonen noodgedwongen langer bij paps en mams. De flexibele arbeidsmarkt betekent tegenwoordig voor de hoogopgeleide veelal een laag inkomen, dus geen hypotheek. De grotendeels door particuliere investeerders beheerste woningmarkt met uit de pan rijzende huur- en koopprijzen is door kabinetsbeleid (vanwege de verhuurderheffing) een doodlopende weg geworden.

Tot besluit adviseert de columniste solidair dat er een jongerenpartij moeten worden opgericht. Alsof dat een oplossing zou zijn, millennials en een politieke partij. Dat wordt een dependance van D66 met studenten marketing in het bestuur die als eerste een klimaatmars organiseren naar Den Haag waar ze voor de camera hartelijk worden ontvangen door de minister-president met grote grijns en duimpjes omhoog. Doet het goed op Facebook en hun ouders zien eindelijk eens wat er met het door hen betaalde collegegeld gebeurt.

Millennials, ze doen me denken aan het boek De Tedere Tirannie (1992) van Robert Vernooy over de pubers Jessica en Jasper die met hun ouders verblijven op camping De Groene Vrede. Het is een satirische parabel over een zorgzame samenleving waarin gelukkig zijn verplicht is en afwijkend gedrag wordt behandeld door Dolf Oetker, psychiater en therapeut. Het paradijs verandert langzamerhand in een welzijnshel.

Ons land lijkt op De Groene Vrede. Menig tv-programma is als een therapie met geknakte zielen in de hoofdrol die tranen met tuiten huilen zodra ze iets over zichzelf te weten komen. Voorafgaande het laatste reclameblok breekt voorzichtig de lach door en de patiënt gaat vervolgens braaf verder met zijn of haar leven. Wat het werkelijke probleem was, wordt meestal niet duidelijk.

Bedrijfsopleidingen, dating adviezen of zelfhulpboeken om gelukkig te worden, die steeds vaker de plaats innemen van literatuur. Het zijn stoomcursussen psychologie met jezelf als patiënt die hoognodig geanalyseerd dient te worden alvorens een nieuwe baan of partner aan te kunnen. Millennials weten niet beter en zitten al vanaf hun geboorte strak ingesnoerd in dit verziekte therapeutische/economische korset: als je geen succes hebt, ligt dat aan jou. Werk aan je zelf joh! Dan gaan de blauwe duimpjes weer omhoog.

Millennials, laat je niet ringeloren door fijne gelijkwaardige ‘keukentafelgesprekken’ met paps en mams alsof ze jullie vrienden zijn. Dat zijn ze namelijk niet. Laat je niet misleiden met pseudodemocratisch gezever over het oprichten van een politieke partij of anderszins depressief makend gezeik over ‘de mentale tekortkoming van generatie Einstein‘.

Gooi die keukentafel bij het grof vuil (eventueel met paps en mams erbij) en neem de laagopgeleide Amsterdamse wethouder Jan Schaefer als voorbeeld die in de jaren ’70 en ’80 de woningnood doeltreffend bestreed met zijn leuze IN GELUL KAN JE NIET WONEN! De corporatiewoningen schoten als paddenstoelen uit de grond.

Ron Kretschmar