Once Upon a Time… in Hollywood van Quentin Tarantino zou zijn één na laatste zijn. Er komt dus nog een tiende film, maar zijn nieuwste voelt aan als een melancholisch afscheid. Het is, zoals zijn meeste werk, tragikomisch, een prikkelende mengeling van feit en fictie. Hoofdpersonen acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en stuntman Cliff Booth (Brad Pitt) hebben nooit bestaan. Ze vormen een mengelmoes van personen die daadwerkelijk geleefd hebben. Actrice Sharon Tate (Margot Robbie) daarentegen heeft wel bestaan.

Deze drie personages vormen het hart van de film die speelt in 1969. Dat is een scharnierpunt in de geschiedenis van Hollywood. Het nieuwe opstandige Hollywood rammelde aan de poorten van het oude. Dalton en Booth worden gebracht als vakmensen die hun houdbaarheidsdatum hebben overschreden. Sharon Tate wordt gepresenteerd als de personificatie van het nieuwe Hollywood.

Laat nu juist Sharon Tate de buurvrouw worden van Dalton. Tate was trouwens getrouwd met regisseur Roman Polanski. Sekteleider Charles Manson zou het lot van Tate bepalen. De enkele shots van de man werpen een lugubere schaduw over de film. De eerste helft van Once Upon a Time… in Hollywood is een genoeglijke en melancholische bespiegeling over het maken van films in Hollywood. Hierbij wordt de bijna vernederende neergang van de acteerloopbaan van Dalton getoond. De warme vriendschap met zijn stuntman is een genot om te ondergaan.

In de tweede helft van de film komt de angstwekkende bende van Charles Manson prominenter aan bod. De opzienbarende finale is typisch en onvoorspelbaar zoals alleen Tarantino kan bedenken. Om niet teveel te verklappen, Tarantino heeft een parallel universum gecreëerd zoals alleen hij dat kan. De regisseur is weer eens in topvorm, de excentrieke keuzes die hij maakt hebben een verrukkelijke film opgeleverd.

Taratino maakte de film die hij voor ogen had, dat is bijzonder in Hollywood. De meeste films daarvandaan zijn verworden tot een soort eenheidsworst, formulefilms regeren. De regisseur ging met een nieuwe crew aan de slag. De geniale cameraman Robert Richardson is gebleven en heeft weer subliem werk afgeleverd. Once Upon a Time… in Hollywood is een visueel feest zonder weerga, de aandacht voor betekenisvolle details is adembenemend. De film bevat een korte montage van belangrijke bioscopen en restaurants, typerend voor het werk van Tarantino. Op het eerste gezicht heeft dat geen functie, dergelijke details echter maken zijn films rijker.

Pitt, DeCaprio en Robbie zijn geweldig in hun rollen. Maar ook acteurs die een paar minuten in beeld zijn, laten een onvergetelijke indruk achter, zoals Bruce Dern. Tarantino is een groot regisseur van acteurs. Pulp Fiction, een van de vorige meesterwerken van de regisseur, was onlangs nog even in de bioscoop te zien. Dat is een film vol met fantastische vertolkingen. Once Upon a Time… in Hollywood mag dan de rauwe energie van Pulp Fiction ontberen, Tarantino heeft toch weer een nieuw meesterwerk gemaakt. Een film om vaker te bekijken.

Ulrik van Tongeren

Once Upon a Time… in Hollywood (Universal Pictures International, 2019)