De Franse regisseur Claude Lelouch is eregast van het jaarlijkse festival Film by the Sea in Vlissingen. Hij ontving de Career Achievement Award 2019, de oeuvreprijs van het festival. Tevens is zijn nieuwe film Les plus belles années d’un vie te zien. Het is zijn 49ste film volgens de aftiteling, dat moeten wel zijn speelfilms zijn. Lelouch maakte ook nog korte films en documentaires. De bijna 82-jarige filmmaker is inmiddels een halve eeuw bezig.
Zijn grootste succes en meest memorabele werk is nog steeds de liefdesfilm Un homme et une femme uit 1966 met Jean-Louis Trintignant en Anouk Aimée in de hoofdrollen. Het is niet het simpele verhaal wat hier indruk maakt, het is vooral de virtuoze wijze waarop het gefilmd is, terwijl de meeslepende muziek van Francis Lai nooit uit het hoofd van de kijker zal verdwijnen. De melancholische sfeer waarin deze gedoemde liefdesaffaire plaatsvindt, is onverminderd beklijvend.
In 1996 maakte Lelouch een soort vervolg met Un homme et une femme, 20 ans dèjá. Dit jaar kwam hij op het filmfestival in Cannes op de proppen met Les plus belles anneés d’un vie. Zo’n 53 jaar na Un homme et une femme mogen de geliefden elkaar nog eens ontmoeten in dit laatste deel van de trilogie. Trintignant, gezeten in een rolstoel en op de hielen gezeten door Magere Hein, speelt wederom het personage. Een man die bijna ongeduldig op de dood wacht en zelfs zijn roemruchte verleden als autocoureur vergeten is.
Aimée speelt de vrouw waarop de ouderdom geen vat heeft gekregen. Zij is nog immer vitaal en beeldschoon. De confrontatie tussen beiden is spannend omdat je niet weet wat de man zich herinnert en of hij niet een spelletje speelt met ons kijkers en zijn ex-geliefde. Dat Trintignant 88 jaar is en echt aan het eind van zijn latijn lijkt, terwijl Aimée als 87-jarige vol in het leven staat, maakt de film extra aangrijpend. Ja, dit is uit het leven gegrepen. Lelouch heeft de gezichten van de twee wanneer ze contact hebben in grote close-ups gefilmd, hetgeen de intensiteit opvoert.
Bovendien heeft de regisseur zijn film virtuoos doorsneden met scènes uit Une homme et une femme. Lelouch vertelde voorafgaand aan de voorstelling dat de opnames zowel in kleur (buiten) als zwart-wit (binnen) zijn geschoten vanwege budgettaire redenen. Die ogenschijnlijke beperking geeft de film een enorme schwung.
Het grote meesterschap van Lelouch blijkt uit korte scènes die een enorme zeggingskracht hebben. Zo is er in Les plus belles anneé d’un vie een kort fragment te zien waarin Monica Belucci optreedt als Italiaanse dochter van Trintignant. Die luttele emotionele momenten in close-up hebben meer impact dan vele uren filmwerk van andere regisseurs. Het magnifieke van Lelouch als regisseur en scenarioschrijver is dat hij in staat is om met weinig middelen zijn films van een enorme emotionele lading te voorzien.
Ulrik van Tongeren