
Wat films betreft op Cinekid is de hoogste leeftijdscategorie twaalf jaar. De twee grootste uitschieters van het festival gaan over puberproblemen. Psychobitch en A Colony geven een interessante draai aan dit uitgemolken genre. Het Amerikaanse Eighth Grade was eerder dit jaar een verrassend sterke productie binnen het genre.
In puberfilms wordt er heen en weer geschakeld tussen het huiselijk front en de school. Grappig om te bedenken dat tegenwoordig de opvoeding van kinderen thuis tanende is, en dat daardoor de school die taak wel op zich moet nemen. In de Noorse film Psychobitch van regisseur Martin Lund hebben de leerkrachten hun handen vol aan de onhandelbare en dwarse Frida. Het meisje heeft ooit een poging tot zelfmoord gedaan, medeleerlingen beschouwen haar als een krankzinnige.
De brave Marius moet voor een schoolproject met Frida samenwerken. Niet zo handig dat hij verliefd op haar wordt. Marius merkt dat ze behoorlijk destructief is en wild om zich heen slaat. De opstandigheid van Frida heeft ook komische kanten. Heel stiekem is Psychobitch een zwarte komedie. Dat het met het Frida totaal uit de hand loopt, geeft de film suspense.
Een geniale zet is om met Lea een extra geliefde voor Marius op te voeren. Zodoende ontstaat er een driehoeksverhouding die alles op scherp zet. De beste Scandinavische jeugdfilms zijn zelden braaf en politiek correct. Dat de film een onderwerp als zelfmoord onder tieners serieus weet te brengen, een taboe, valt te prijzen. Dat zowel ouders als leerkrachten doorslaan in hun missie om het goede voor hun kinderen te bewerkstelligen, is een rake observatie.

A Colony, de Franstalig Canadese jeugdfilm van regisseuse Geneviève Dulude-De Celles, is niet taboe doorbrekend maar overdonderend mooi. Het volwassen worden van het 12-jarige meisje Mylia wordt poëtisch en impressionistisch verbeeld. Haar jongere zusje weet niet goed wat ze met haar leven aan moet, ze is een buitenbeentje op school. Daar is tevens sprake van spanningen tussen blanke en Indiaanse leerlingen. De middelbare school kan een hel zijn.
Laat nu juist Mylia vallen voor de opstandige Indiaan Jimmy. De conformistische meid moet door hem wakker geschud worden. Dat conformisme van haar komt trouwens voort uit een traumatische ervaring op school. Hoe een buitenbeentje slachtoffer kan worden van de groep is subtiel verwerkt in de vorm van een fraaie metafoor. Een kip van Mylia’s familie wordt dood gepikt door de andere kippen. In een groep wordt altijd de zwakste het slachtoffer.
Dat de ouders van Mylia eerder achtergrond geruis zijn dan een belangrijke rol spelen, is verfrissend. Juist door die ouders wordt het meisje aan het einde van de film op een nieuw pad gezet. Het ingetogen acteren van Emilie Bierre als Mylia maakt grote indruk.
Ulrik van Tongeren