Deze Amerikaanse film is een puzzeltocht door een mijnenveld. Ondanks de modieuze thematiek is het een meeslepende en enigszins lugubere film geworden.
In het intrigerende Luce hebben een blank stel tien jaar geleden een 7-jarig jochie uit Eritrea geadopteerd. Luce Edgar is inmiddels een modelstudent en een begenadigd spreker. Op het atletiekveld is hij onverslaanbaar. Hem wacht een grootse toekomst, zoiets als de nieuwe Obama. Totdat hij een opstel schrijft waarin hij de revolutionair Frantz Fanon verdedigt, de man die opriep tot geweld tegen het kolonialisme. De geschiedenislerares van Luce is daar niet blij mee. Bovendien ontdekt ze een papieren zak met gevaarlijk en illegaal vuurwerk in zijn schoolkluis.
Luce (Kelvin Harrison Jr.) heeft blijkbare duistere kanten. Langzaamaan wordt de geheime agenda van de jongeman ontrafeld. Zou die agenda wat te maken hebben met zijn verleden als kindsoldaat in Afrika? Zijn zwarte geschiedenislerares Harriet heeft ook geheimen. Zij zet zich extra in voor de zwarte studenten die moeten overleven in de volgens haar boze blanke buitenwereld. De adoptieouders Amy (Naomi Watts) en Pete (Tim Roth) doen alles om hun kind te beschermen. Ze hebben immers veel geld en tijd in de jongen gestoken om een modelburger van hem te maken.
Regisseur en scenarist Julius Onah heeft zijn film gebaseerd op een toneelstuk uit 2013. Luce zit tjokvol beladen thema’s, zoals identiteit, assimilatie, discriminatie en de veronderstellingen die daarbij horen. De belangrijkste daarvan is dat Luce de niet bedreigende ‘zwarte mannelijkheid’ belichaamt, daar is namelijk behoefte aan. Het schoolhoofd en de ouders doen eigenlijk alles om hun lieveling te beschermen. Andere leerlingen die dergelijke bescherming niet genieten, vallen tussen wal en schip. De stekelige lerares Harriet, een meesterlijke vertolking door Octavia Spencer, probeert zand in de raderen te strooien.
Ondanks de enigszins modieuze thematiek is Luce een meeslepende mengeling van psychodrama en thriller geworden. Een provocerend discussiestuk over actuele hete hangijzers. Zoals de acteurs hun overigens prima geschreven teksten brengen, is een tikje theatraal. Vooral de explosieve confrontaties tussen Harriet en Amy zijn prikkelend. Voor de doorgewinterde filmliefhebber bevat de film een MacGuffin, een mechanisme dat de plot vooruit stuwt, maar verder niet relevant is. Hitchcock was een meester van dit instrument. Laat nu die zak met gevaarlijk vuurwerk de MacGuffin van de film zijn. De filmmakers hebben dat slim benut.
Ulrik van Tongeren