De Nieuw-Zeelandse regisseur Taika Waititi maakt doorgaans uitzinnig absurdistische komedies. Met zijn nieuwe film Jojo Rabbit gaat hij de gekte van Nazi-Duitsland te lijf. Je moet het maar durven om een komedie te maken over de 10-jarige Hitler gezinde jongen Jojo en zijn denkbeeldige speelkameraad Adolf Hitler (gespeeld door regisseur Waititi). Hitler is hier niet bepaald een rolmodel voor Jojo. Hij gedraagt zich doorgaans als een stampvoetende kleuter die zijn zin niet krijgt.
Een satire over het Nazisme is natuurlijk al vaker vertoond, denk bijvoorbeeld aan The Producers van Mel Brooks. Jojo Rabbit grossiert evenzeer als die film in smakeloze en melige grappen, maar is tevens warmbloedig vanwege dat onhandige en verwarde joch Jojo, schitterend vertolkt door Roman Griffin Davis. De jongen is nogal dol op swastika’s, de uiterlijkheden van het Nazisme spreken hem aan. En hij slikt de nazi-propaganda als zoete koek.
Omdat zijn vader vermist wordt aan het Italiaanse front verzint hij een denkbeeldige Führer. Deze Hitler moedigt hem hartstochtelijk aan. Jojo gaat op weg naar een kamp van de Hitlerjeugd waar Kapitein Klenzendorf (Sam Rockwell) samen met juffrouw Rahm (Rebel Wilson) de lakens uitdeelt. Hilarisch zijn de trainingen.
Het eerste deel van de film is behoorlijk uitzinnig met veel ‘foute’ grappen. De kolderieke onderonsjes van Jojo met zijn Adolf vormen het hoogtepunt van de film. Taika Waititi is behalve regisseur ook komiek. Met zijn vertolking heeft hij niet getracht om Hitler nauwkeurig te kopiëren. Het is een man met manische energie en ontregelende woedeaanvallen. Waititi is bijzonder grappig in de weer met zijn foute personage.
In de tweede helft van de film worden de kwaadaardigheid en de duistere kanten van het Nazisme scherper belicht. De moeder van Jojo, gespeeld door Scarlett Johansson, is engelachtig. In het geheim voert zij haar strijd tegen de nazi’s. Zij verstopt het joodse meisje Elsa (subliem vertolkt door Thomasin McKenzie) in een kast. Laat nu uitgerekend Jojo verliefd worden op Elsa. Die twee voeden samen de hoop voor een betere toekomst.
Op de een of andere manier komt hier de gewaagde mengeling van Hitlerkomedie en humanistisch drama tot zijn recht. Haat het of hou ervan, dit is typisch een film waar men zich moeilijk van los kan schudden. Dat is vooral te danken aan het excentrieke talent van Waititi.
Ulrik van Tongeren