Veel met smart verwachte films dreigen vanwege het coronavirus tussen de wal en het schip te belanden. Ema is,ondanks de gesloten bioscoopzalen, in ieder geval tot eind mei te zien op het online betaalkanaal Mubi.
De film werd gemaakt door de gerenommeerde Chileense filmmaker Pablo Larraín. Hij werd vooral bekend door zijn intense Pinochet-trilogie (Tony Manero, Post Mortem en No) en met zijn biografische film Jackie over Jackie Kennedy. Zijn nieuwe film is geen stekelige politieke film. Het is een psychologisch drama over danseres Ema (Mariana di Girolamo) die overhoop ligt met haar echtgenoot Gastón (Gael Garcia Bernal). Hij is tevens choreograaf van het dansgezelschap.
Polo, het 7-jarige adoptiezoontje van Ema en Gastón, sticht brand in hun woning waarbij Ema’s zuster ernstig gewond raakt. Ema doet afstand van de jongen. De film schetst haar wanhopige strijd om hem weer terug te krijgen, koste wat het kost. Dat is de plot.
Het lijkt erop alsof de film grotendeels improviserend tot stand is gekomen. Het gaat vooral over de zielenroerselen van de ondoorgrondelijke Ema die zich als een natuurkracht door de film voortbeweegt. Af en toe danst ze met de door vrouwen gedomineerde dansgroep. Dat zijn opmerkelijke scènes, aangevuurd door de pulserende elektronische muziek van Nicolas Jaar. Deze reggeaton is een vorm van hip hop afkomstig uit Puerto Rico.
Ema is een experimentele film waarbij het in eerste instantie moeilijk is om er in te komen. Met name het begin valt niet mee. De kijker moet zich laten meevoeren, zich zien te nestelen in het hoofd van Ema. Regisseur Larrain heeft, bijna terloops, gepoogd een portret te maken van de huidige jeugd in Chili. Seksuele losbandigheid speelt hierbij een belangrijke rol.
Hier doet de film denken aan het werk van Gaspa Noé. De handeling is adembenemend in beeld gebracht, zoals we gewend zijn van Larraín. De prachtige aan zee gelegen Chileense stad Valparaiso is misschien wel de ware hoofdpersoon van dit merkwaardige hypnotiserende drama.
Ulrik van Tongeren