Madre van de Spaanse regisseur Rodrigo Sorogoyen is een intrigerend psychologisch drama over verlies en rouw. Met zijn vijfde speelfilm toont hij aan dat hij een eersteklas filmmaker is.
Hij heeft zijn voor een Oscar genomineerde korte film Madre uit 2017 gebruikt als proloog van de film. Het is een 17 minuten durende spannende mini-thriller over een Spaanse jonge vrouw die door haar 6-jarige zoontje Ivan wordt gebeld vanaf een verlaten strand waar hij achtergelaten werd door zijn vader. Het fragment speelt zich af in het claustrofobische appartement van Elena (Marta Nieto). We zien hoe de jonge moeder wanhopig probeert de locatie te achterhalen waar haar zoontje zich bevindt.
De handeling springt vervolgens over naar tien jaar later. Elena is inmiddels uitbater en dienster van een strandpaviljoen aan de zuidwestelijke kust van Frankrijk, op een boogscheut van de Spaanse grens. Zij leidt een eenzaam leven met een vriend die zelden thuis is. Het is duidelijk dat ze nog steeds probeert het verlies van haar zoontje te verwerken.
Na dat hectische begin komt Madre schijnbaar in rustiger wateren terecht. Elena maakt lange wandelingen op het strand, waarschijnlijk daar waar haar zoontje verdween. Toevallig valt haar oog op de de 16-jarige Jean (Jules Poirier), vakantieganger uit Parijs. Misschien roept de jongen met zijn rode krullen herinneringen op aan haar zoontje. Of ís hij haar zoon?
Op de een of andere manier klikt het tussen beiden, er ontstaat een soort vriendschap. Of is het de opmaat naar een seksuele relatie? Veel vragen. Madre navigeert in troebel water, is dubbelzinnig en mysterieus. De mensen eromheen, en vooral de ouders van Jean, kijken met argusogen naar de vriendschap tussen de 39-jarige ‘gekke’ Spaanse vrouw en de schooljongen uit Parijs.
De relatie evolueert op kousenvoeten naar taboe. Gaat het richting incestueuze relatie, is de vraag. Toch oogt hun relatie eigenlijk ongecompliceerd, het is hoe anderen er naar kijken die het onbetamelijk maken. Sorogoyen zaait meesterlijk verwarring. Er gebeurt immers niet veel, maar de emoties schuilen brullend onder het oppervlak.
De regisseur heeft er met zijn cameraman Alex de Pablo een oogstrelend drama van gemaakt. Prachtig zijn de beelden van Elena eenzaam wandelend op het strand, het hoogtepunt van de film. De verstilling en de onderdrukte emoties weet Marta Nieto schitterend te treffen. Onvergetelijk.
Ulrik van Tongeren