We leven momenteel in een tijd van razernij, met Amerikaanse steden die in brand staan en talloze demonstraties in Europa. Het oproer kraait. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de corona tegen de maatregelen en in de Verenigde Staten met Black Lives Matter.
De Amerikaanse thriller Unhinged van regisseur Derrick Borte werd natuurlijk ver voor corona bedacht en gemaakt. Sterk wordt hier grenzeloze woede belicht, razernij op de weg (‘road rage’). Als tijdsbeeld over die heersende razernij is de productie interessant en onderhoudend.
Zwetend opgesloten zitten in een auto vanwege een eindeloze file veroorzaakt alleen maar ergernis en frustratie. Alleenstaande moeder Rachel (Caren Pistorius) is een notoire laatkomer. Rachel heeft haast om haar zoontje naar school te brengen. Ze is toch al in stress vanwege een recente scheiding. Bovendien dreigt ze haar baan te verliezen.
Wanneer Rachel toetert naar een man voor haar die te traag rijdt, is die daarvan niet gediend. Hij wil excuses, zij weigert. De man wil wraak nemen op Rachel, haar leven verwoesten. Wat volgt is een kat-en-muisspel dat soms gepaard gaat met gruwelijk geweld en zwarte humor.
De man wordt gespeeld door een bijna onherkenbare zwaarlijvige en zweterige Russell Crowe. Zijn achtergrond komt summier een bod. Hij is pas werkloos geworden en vermoordt zijn gezin. Kortom, de man is een doorgedraaide psychopaat die alles vermorzelt wat zijn pad kruist.
Hij heeft Rachel’s smartphone gestolen en kan zo haar gangen nagaan en zijn wraak plannen. Tegenwoordig hebben mensen hun hele leven op zo’n telefoon staan, dat maakt ze kwetsbaar. Dergelijke details zorgen voor een intrigerend realisme.
Russel Crowe zet een van de angstwekkendste slechteriken van de afgelopen jaren neer. De dreiging die van hem uitgaat is onwerkelijk. De simpele zinnetjes waarmee hij excuses aan Rachel vraagt en uiteindelijk weigert, zijn juweeltjes. Alleen een groot acteur kan dat op dergelijke wijze doen. De sardonische humor in de film wordt voornamelijk door Crowe geleverd.
Unhinged refereert aan talloze wraakfilms op de snelweg, met Steven Spielberg’s meesterwerkje Duel (1971) als lichtend voorbeeld. Vorig jaar ging de Nederlandse productie Bumperkleef van Lodewijk Crijns in première. Er zijn verrassend veel overeenkomsten tussen beide films. Toeval of niet, het thema razernij leeft in de internationale filmwereld.
Ulrik van Tongeren