Het is de zomer van 1985 in een slaperig kustplaatsje waar nooit wat gebeurt. De 16-jarige Alexis raakt halsoverkop verliefd op de twee jaar oudere David. Hun stormachtige liefdesrelatie zal tragisch eindigen. Dat feit wordt meteen al aan het begin van de film onthuld.

Dit is de 19de speelfilm van François Ozon, een van de belangrijkste filmregisseurs van Frankrijk. Met Été 85 keert hij terug naar zijn wortels. De man maakte aan het begin van zijn loopbaan subversieve en tegendraadse thrillers vol woeste seks. Nu zijn het vooral bedaagde drama’s, die ook tamelijk goed zijn. Zijn nieuwe film is meer ingehouden maar heeft wel de spontaniteit die verdwenen leek uit werk van Ozon.

Alexis (Félix Lefebvre) verhuist met zijn ouders naar een Normandische kustplaats. Contact gaat hem moeilijk af in de nieuwe omgeving. Daarom is de gedenkwaardige ontmoeting van David (Benjamin Voisin), wereldwijs en charismatisch, zo belangrijk. Alexis komt in problemen met zijn zeilboot, David is zijn grote redder.

Die redding heeft een hoog soap-gehalte. De film wordt gedragen door de vertelstem van David waarin hij bekent dat het verhaal gaat over hoe een levend persoon verwoordt tot een lijk. Die mededeling is een opvallend begin van het verhaal. Het is een slimme zet van Ozon om een 16-jarige het verhaal te laten vertellen. Daarmee kan hij een uit de losse hand geschoten filmstijl hanteren.

Tevens is er een tweede verhaallijn waarin Alexis opgepakt en ondervraagt wordt door de politie. Die twee verhaallijnen maken er een intrigerende puzzel van voor de toeschouwer. Ozon wou al dertig jaar een bewerking van de jeugdroman Dance on my Grave van Aidan Chambers maken. Hij heeft na zijn 50ste eindelijk de film verwezenlijkt.

Het is een merkwaardige ervaring om in deze tijd naar een film te kijken waarin de seksuele ontplooiing van adolescenten centraal staat. De film is gesitueerd een paar maanden voordat de aids-crisis de wereld op zijn grondvesten deed schudden. De tegenstrijdige emoties maken het tot een levendige en springerige filmervaring.

Het tijdsbeeld is snedig getroffen met de kapsels en kleding uit die tijd, en natuurlijk geeft de puike muziek van Rod Stewart, The Cure en Bananarama het verhaal nostalgisch cachet. Opmerkelijk dat deze regisseur van middelbare leeftijd zo’n treffend en eerlijk portret over jongeren heeft weten te maken.

Ulrik van Tongeren

Été 85 (September Film, 2020), nu in de bioscoop.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties