Sweet Thing van de Amerikaanse regisseur Alexandre Rockwell is een intiem familiedrama. De film heeft gevoelsmatig een hoog home movie gehalte. Dat komt omdat voor en achter de camera familieleden samen gewerkt hebben. Rockwell speelde begin jaren ’90 van de vorige eeuw een rol in de opbloei van de onafhankelijke Amerikaanse cinema. In de huidige eeuw maakte hij slechts drie films, waaronder Little Feet uit 2013.
Het rafelige begin van Sweet Thing komt bijna als een schok. Met het prachtige grofkorrelige zwart-wit camerawerk van Lasse Tolbøl grijpt Rockwell terug naar de nostalgische stijl van zijn bekendste film In the Soup uit 1992. Maar ook de personages hunkeren naar een tijd toen alles beter was. De film speelt in een besneeuwd Massachusetts. De 15-jarige Billie (Lana Rockwell) en haar elfjarige broer Nico (Nico Rockwell) leven samen met hun alcoholische vader Adam, gespeeld door de formidabele Will Patton.
Billie en Lana, de kinderen van Rockwell, leven in armoede, de vader schrapt wat geld bijeen met het spelen van de kerstman. Adam heeft een goede inborst, houdt van zijn kinderen maar komt voortdurend in de problemen. Beide kinderen vluchten naar moeder Eve (Karyn Parsons), gespeeld door de echtgenote van de regisseur. Billie en Nico vluchten alweer, hun straalbezopen stiefvader Beaux (Ml Josepher) is gewelddadig tegen Nico.
Het leven van Billie en Nico is geen pretje, opgroeien doet pijn vooral met ouders die alcoholist zijn. Sweet Thing is ondanks de ellende geen sombere film. De kinderen hebben nog steeds hun onschuld niet verloren, ze kijken met verwondering en hoop naar de wereld. De film is een springerig geheel, met weinig plot, een associatieve manier van filmmaken. Soms is er de vertelstem van Billie, en soms duiken er kleurige beelden en tussentitels op.
De nostalgische sfeer die wordt opgeroepen harkt terug naar een Amerika wat niet meer bestaat, of ooit bestaan heeft. Er botst iets tussen de rauwe realiteit waar de personages in ronddolen, en de droomachtige nostalgische werkelijkheid. De rauwheid van de film maakt het lijden van Billie en Nico aangrijpend. The Last Picture Show en Bad Lands zijn films waar Sweet Thing aan refereert.
Rockwell heeft sterke vertolkingen uit zijn kinderen gekregen, vooral Lara Rockwell is een openbaring. Billie in de film werd genoemd naar Billie Holliday, Lara is een getalenteerde zangeres. Opvallend is het sterke gebruik van muziek. Beide kinderen speelden al in Little Feat die eveneens in zwart-wit gedraaid werd. De nauwe samenwerking van de familie geeft de film een voelbare intimiteit. Het prachtige Sweet Thing is een home movie in de goede zin van het woord.
Ulrik van Tongeren