De Chinese documentairemaker Dan Wei laat weer eens zien hoe krachtig en consequent filmmakers uit dat land werken. Hij toont het leven en sterven van een 76-jarige vrouw die in het ziekenhuis wordt omringd door haar kinderen en kleinkinderen. De familie probeert met de moed der wanhoop haar leven te verlengen. The Ark is opgenomen tijdens het begin van de corona-uitbraak in Wuhan. Zodoende is het tevens een pakkend tijdsdocument geworden.
Zhang Xiuhua ligt in het ziekenhuis, ver van Wuhan. Er zit een enorme verstopping in haar maag en darmstelsel, later komt daar kanker bovenop. De camera toont onverbloemd de situatie. We zien het uitgeteerde lichaam van de vrouw. De medische ingrepen worden ten volle zichtbaar gemaakt. De film hangt aan elkaar van hartverscheurende momenten. Zoals wanneer Zhang door vier familieleden opgesjord wordt voor een röntgenfoto. Er komt zoveel medische informatie langs dat het de toeschouwer gaat duizelen.
Dan Wei zit er met zijn camera dicht bovenop, bijna verstikkend dichtbij. Dat is de wijze waarop hij dit menselijke drama invoelbaar wil maken. De familie wijkt niet van de zijde van Zhang, maar vooral een van haar zonen is dag en nacht dicht bij haar. Mooiste moment van de documentaire is wanneer hij met zijn hand de hand van zijn overleden moeder teder vasthoudt en zegt dat hij later naar de hemel komt.
Het familieleven is het belangrijkste voor Chinezen, maar deze familie ligt overhoop met elkaar. Dat gaat over het financieren van de peperdure behandelingen voor moeder, maar zelfs religieuze scheidslijnen spelen een rol. Ondertussen woedt de corona-crisis in Wuhan. Op de achtergrond horen we alarmerende nieuwsberichten over de strenge maatregelen daar.
Wei heeft het familie- en coronadrama briljant in elkaar gevlochten. En dat allemaal sober, maar in prachtig, zwart-wit gefilmd. Soms is er een spikkeltje kleur te zien, zoals de nierstenen van Zhang een metalen schaaltje na een operatie. Het licht aan het einde van tunnel moment is zowaar ook in kleur. Er is sprake van een schitterend slotakkoord. De familie en de filmploeg togen naar de ruïnes van het voormalig ouderlijke huis. Er wordt daar een fotoboek geopend. We zien een foto van Zhang toen ze een jonge moeder was, vrolijk en robuust. Ooit waren er mooie tijden.
Ulrik van Tongeren