De Japanse regisseuse Naomi Kawase heeft met haar aangrijpende adoptiedrama True Mothers het thema geboorte en moederschap behandeld. Het is een favoriet onderwerp van haar omdat ze daarmee tot de bron van het menselijk bestaan kan komen: Moeder Natuur, de grote heler. In het vroegere meesterwerk van Kawase The Mourning Forest kwam dit thema al tot uiting. Deze thematiek loopt als een rode draad door haar werk. Het humanistische hart van Kawase maakt de films zo gevoelig en urgent.

Het jonge middenklasse koppel worstelt al jaren met de onvruchtbaarheid van de echtgenoot. Adoptie is hun laatste redding. Ongewoon voor Kawase is dat de verhaal zich lange tijd afspeelt in de grote stad, meestal is dat het platteland. In die stad stappen Kiyokazu (Arata lura) en zijn echtgenote Satoko (Hiromi Nagasaku) naar het adoptiecentrum Baby Baton dat gerund wordt door de engelachtige mevrouw Asami (Miyoko Asada). Ze krijgen de levenslustige baby Asato mee en mogen kennis maken met de moeder.

De 14-jarige Hikari (Aju Makita) is de biologische moeder en staat met gebogen hoofd voor het adoptiekoppel. Haar ouders bevinden zich op de achtergrond. Dit is het keerpunt en inleiding tot het hoogst emotionele laatste uur van de film. De gehele scène met de stille wanhoop van de aanstaande ouders in het adoptiecentrum is Kawase op haar best. Daar komen eindelijk alle belangrijke personages samen.

Wat daaraan vooraf gaat is een bespiegeling over het leven van Kiyokazu en Satoko in de stad. Het gaat om hun wanhoop om een kind te krijgen. Vijf jaar later komt Hikari haar baby, die intussen een kleuter is, opeisen. Het koppel herkent haar overigens niet, de tiener is totaal onherkenbaar. Is dit oplichterij? Dat wordt later allemaal uitgelegd.

Er zitten enige verwarrende tijdsprongen in de film, maar dat doet niets af aan het emotionele gewicht van True Mothers. Het lijden en volwassen worden van tiener Hikari, schitterend vertolkt wordt Aju Makita, staat centraal in het laatste uur. Op een idyllisch eiland vlak bij Hiroshima bevindt zich het opvangcentrum van de zwangere tieners waar ze rustig kunnen bevallen. Eindelijk kan Kawase terug keren naar de natuur.

Hikari wordt glorieus gefilmd bij zon, zee en prachtig groen. De mooiste momenten in de films van de regisseuse zijn ongetwijfeld die zonder dialogen. Eerder waren er al prachtige beelden van de stad te zien. Kawase is de grootste dichteres van de hedendaagse cinema. Uiteindelijk komt het nog goed tussen de biologische en adoptiemoeder. Zwartgallig en nihilistisch zijn de films van Kawase gelukkig nooit.

Ulrik van Tongeren

True Mothers (Cinéart), nu online te zien bij Picl.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties