De Franse regisseur Benoît Jacquot had in 2005 een uitvoerig retrospectief van zijn films op het Internationaal Filmfestival Rotterdam. Dit jaar keerde hij terug met Suzanna Andler, een bewerking van het gelijknamige toneelstuk van Marguerite Duras. Andler was een mentor van de regisseur. Hij werkte begin jaren ’70 met haar aan meerdere films. Duras (1914-1996) was behalve een groot schrijfster van romans, toneelstukken en filmscenario’s tevens regisseuse van een interessant oeuvre.

Suzanna (Charlotte Gainsbourg) is een rijke vrouw van veertig die ongelukkig is in een huwelijk met een overspelige miljonair. Haar twee kinderen laat ze achter in Parijs. Waar haar echtgenoot is, weet ze niet. Suzanna wil een villa voor de zomer huren voor de familievakantie. De film begint met een bezichtiging van het huis. Daarna ontmoet ze haar minnaar, gespeeld door Niels Schneider. Suzanne heeft echter twijfels, ze staat voor een tweesprong: doorgaan met de leugen van haar huwelijk, of een nieuw leven beginnen met haar minnaar.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ’60. Gainsbourg is gehuld in een zwarte mini-jurk, een bontjas en draagt hoge laarzen. Met dergelijke details wordt je onmiddellijk in die tijd geplaatst. Dat de handeling zich in een kamer en het terras afspeelt, zorgt voor een hermetisch universum, een intensere ervaring. Gainsbourg is behalve actrice ook zangeres. Haar wijze van taalklanken weergeven, haar dictie, heeft een muzikaal ritme, is bijna staccato en uiterst obsederend om te horen. Ze spreekt monologen tegen een vriendin die haar bezoekt, en met een vriendin aan de telefoon.

Die woordenstromen zijn zeer evocatief. Wanneer ze het over haar echtgenoot heeft, zie je de man bijna voor je. Het zijn de briljante woorden van Duras die betoveren, maar het is een groot actrice als Gainsbourg die er een intense lading aan kan geven. De fenomenale vertolking van de actrice, in haar tweede film met Jacquot, beheerst de film. Het is een tour de force zonder weerga. Op zijn 74ste heeft Jacquot een experimentele film over de liefde gemaakt, hetgeen trouwens een vast thema is in zijn werk. Het is een mooi staaltje meesterschap hoe hij de camera gebruikt rondom zijn acteurs. Statisch of toneelmatig is de film zeker niet, het is pure cinema.

Duras maakte experimentele films waarin de hunkering naar liefde waarschijnlijk haar belangrijkste thema was. Dat leverde meesterwerken als Indian Song op. Jacquot treedt met zijn Suzanna Adler in de baanbrekende voetsporen van Duras. Het is een fraai visitekaartje van een regisseur in de herfst van zijn carrière, en tegelijkertijd een warme ode aan Duras.

Jacquot maakte zijn film in en rond een villa aan de Cotê Azur met zijn drie acteurs. De filmopnames duurden slechts acht dagen. Zijn werkwijze was precies zoals Duras haar projecten maakte, met één locatie en beperkte middelen. Jacquot is in Nederland vooral bekend via het IFFR. Zijn film Les adieu á la reine uit 2012, over een geheime liefde van Marie Antoinette tijdens de Franse revolutie, haalde de bioscopen in Nederland. Hopelijk duikt Suzanna Adler te zijner tijd op in een van de online filmplatforms.

Ulrik van Tongeren

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties