I Care a Lot is een verrukkelijke en nihilistische mengeling van zwarte komedie en thriller. De Britse actrice Rosamund Pike is tamelijk briljant in haar rol als ijskoningin die bejaarden van hun geld berooft.
Geïnspireerd door een artikel in The New Yorker uit 2017 wordt het reële probleem van curatorfraude belicht. Het is niet zozeer een sociale aanklacht, veeleer een gitzwarte satire op losgeslagen sinistere kapitalisme. Verrassend dat de vrij onbekende Britse regisseur J Blakeson in staat is tot het maken van een dergelijke stijlvolle en gewaagde film.
Marla (Rosamund Pike) is helemaal niet zo gecharmeerd van de Amerikaanse droom. Toch is dat uiteindelijk haar doel, stinkend rijk worden. Ze bespeelt het rechtssysteem om voogd te worden van welvarende ouderen. Zogenaamd om deze mensen te beschermen tegen profiteurs en hebzuchtige familieleden. Ze gebruikt corrupte artsen en advocaten voor haar manipulaties.
Zodra ze de ouderen, die vaak dement verklaard worden, in een bejaardenhuis heeft geplaatst, plundert ze hun bankrekeningen, waardevolle spullen, en verkoopt de huizen waarin ze voorheen woonden. Totdat ze op het verkeerde slachtoffer stuit. De gepensioneerde Jeniffer (Dianne Wiest) is moeder van de Russische maffiabaas Luyov (Peter Dinklage). Jeniffer heeft de pech in een bureaucratische hel terecht te komen. Dan ontrolt zich een dodelijk en amusant steekspel tussen Marla en Luyov.
Het is een film gedragen door onvoorspelbare wendingen en personages, zonder moreel kompas. Het gaat dus om heel slechte mensen. Er moet altijd een personage zijn waarmee je je kan identificeren, zo luidt het verhaal. Het verrukkelijke van de film is juist de identificatie met een tot op een intens gemeen en slecht mens, dat is Marla ongetwijfeld. Ze gaat over lijken, maar je wil toch dat ze slaagt.
Hetzelfde bewerkstelligde Hitchcock vaak met de slechteriken in zijn films. De boeven hadden charisma. Zoals ze gespeeld wordt door Rosamund Pike is Marla onweerstaanbaar door haar uiterlijk en sardonische humor. Alleen al de perfecte garderobe en het kapsel van Marla verdienen een academische studie.
Pike acteert hier een variatie op haar rol van ijskoningin in Gone Girl (2014) van David Fincher. Daarna speelde ze een groot aantal rollen in minder opvallende films. Blijkbaar komt de actrice pas echt tot haar recht in amorele vertellingen. Er is niemand die zo goed harteloosheid kan spelen. Haar personage wordt overigens gedreven door razernij. Die razernij wordt nergens verklaard, dat past goed in de chaos die hier verbeeld wordt.
Hier wordt een ontregelende blik geworpen op de Amerikaanse gezondheidszorg waar ouderen erbarmelijk behandeld worden. Er wordt een corrupt rechtssysteem getoond waarin de burger in feite rechteloos is. Dat is een biotoop waarin misdadige breinen kunnen floreren.
Blakeson, die tevens de scenarioschrijver is, verbeeldt dat allemaal niet subtiel. Maar het treft doel, vooral door de zwarte humor en magnifieke Pike. Tegen het eind van het film zien we een enorme wand met duizenden foto’s van de oude mensen die onder de zorgzame hoede zijn van Marla. Arme mensen, arme wereld.
Ulrik van Tongeren