De Spaanse regisseur Pedro Almodóvar voert in zijn eerste Engelstalige productie The Human Voice een wanhopige, in de steek gelaten vrouw op. Hij heeft met Tilda Swinton een van de beste actrices gestrikt voor zijn losse bewerking van het toneelstuk La voix humaine van Jean Cocteau uit 1982. Wat Almodóvar in deze slechts half uur durende film aan emotie, en zwarte humor, perst is ongelofelijk. Tevens geeft de korte film een mooie samenvatting van de belangrijke thema’s en obsessies in het oeuvre van de regisseur.
Opmerkelijk is een van de eerste scènes van The Human Voice. Daarin gaat de in blauw broekpak gestoken Tilda Swinton een bijl kopen in een ijzerwinkel. Van zo’n kort moment maakt Almodóvar een visueel hoogstandje, met de bijlen en andere gereedschappen die in perfect gelid aan de muren hangen. Haar woning, ze is naamloos in de film, is evenzeer perfect verzorgd, evenals haar dure garderobe. Hoofdmoot van het verhaal is het telefoongesprek wat de vrouw met haar minnaar voert, alhoewel niet duidelijk is of er werkelijk iemand aan de andere kant van de lijn is. Het is een monoloog, de film wordt in het buitenland monodrama genoemd.
In een grootse vertolking bespeelt Swinton de registers van woede, trots, sarcasme, wanhoop en afhankelijkheid. De actrice gaat hier diep. Ze speelt een actrice die met de woorden van Almodóvar zegt dat ze door haar leeftijd afgedaan heeft, maar toch weer in de mode is geraakt. De inmiddels zestigjarige Swinton heeft met haar intense vertolking een greep naar de macht gedaan. Ze was de afgelopen jaren verdwaald geraakt in bijrollen, bijna een karikatuur van zichzelf geworden. Ze had een grote regisseur als Almodóvar nodig om nieuwe energie aan te boren.
En dan te bedenken dat dit juweel geproduceerd werd tijdens de lockdown in enkele dagen in juli van 2020. Ze bouwden een nephuis in een donkere, lege filmstudio. Almodóvar speelt briljant met deze kunstmatigheid. Als de vrouw uit het raam kijkt ziet ze een blinde muur, in plaats van buiten. Die theatraliteit werkt. De regisseur is nu begin zeventig, verbazingwekkend hoe soepel en gedreven Almodóvar zo’n filmpje regisseert. Al zijn obsessies met kleuren, vooral rood, garderobe, attributen en decorontwerp vormen hier een fijne staalkaart. Maar ook inhoudelijk grijpt hij terug naar vorige films.
La Voix Humaine van Cocteau is al heel lang een inspiratiebron. Women on the Verge of Nervous Breakdown uit 1988 is in feite een losse bewerking van het stuk. Hier steekt de vrouw het huwelijkse bed in de fik. In The Human Voice hakt de vrouw met de bijl een maatpak van haar man, gelegen op het bed, aan flarden. De immense razernij en wanhoop van de vrouwen die uitgekotst worden door hun mannen is een geliefd thema voor Almodóvar. Hij maakt er melodrama’s van die tegelijkertijd zwarte komedies zijn. Ondanks de pijn en wanhoop van het personage van Swinton zit de film vol schalkse humor wat het genot groter maakt. Dat The Human Voice prachtig en hoopvol eindigt is de kers op de taart.
Ulrik van Tongeren