New York, de jaren ’90. Joanna krijgt een baan als assistente van literair agent Margaret. De jonge vrouw heeft de ambitie om schrijfster te worden. Het dagelijkse werk op het kantoor van het literair agentschap behelst echter uitsluitend kantoortaken. My Salinger Year biedt een intrigerende blik op de literaire wereld in New York in die tijd.
Joanna Rakoff publiceerde in 2014 de bitterzoete memoires over haar ervaringen op dat kantoor. Het werd een bestseller. De Canadese regisseur Philippe Falardeau heeft met zijn verfilming een nostalgische terugblik naar een wereld van de letteren gemaakt die niet meer bestaat. De film is namelijk geplaatst aan de vooravond van het digitale tijdperk, waarbij volgens Falardeau het boek en de kracht van het woord schade zouden oplopen.
De sollicitatie van Joanna (Margaret Qualley) bij de lichtelijk intimiderende Margaret (Sigourney Weaver) is een klassieker. De regisseur durft oubollig te zijn. Niet kunnen tikken, en desondanks een baan als secretaresse veroveren is allemachtig knap van Joanna. Ze moet dan wel de scherpe tong van haar bazin ondergaan. Weaver is het geheime wapen van de film. Zonder haar vuurwerk zou het resultaat een tikkeltje gezapig zijn.
Belangrijkste cliënt van het agentschap is de legendarische J.D Salinger, schrijver van het beroemde boek The Catcher in the Rye (1951). Joanna’s belangrijkste taak is om brieven van fans aan de schrijver te lezen, hij wil absoluut geen contact met ze. Bovendien zou volgens de autoriteiten het boek David Chapman (moordenaar van John Lennon) en John Hinckley. jr (poging om Ronald Reagan te doden) geïnspireerd hebben. Het zou zijn geschreven om signalen van zieke geesten op te vangen.
Sommige afgewezen fans krijgen een gezicht in de film. We zien hoe de hopelozen hun brieven dicteren, leren ze een beetje kennen. Joanna is gefrustreerd dat ze de briefschrijvers geen persoonlijk antwoord kan geven. Tegen alle waarschuwingen in doet ze het toch, met onvermoede gevolgen. Dat steelse tikje fantasie maakt de film tot een aangename kijkervaring.
De bezetenheid van Joanna om schrijfster te worden komt niet overtuigend uit de verf. Qualley als de ietwat naïeve jonge vrouw die zich gedraagt als een hert in de koplampen, is innemend. Weaver is een genot om naar te kijken, mede omdat er veel werk is gestoken in haar kledingstijl uit die tijd. Dat geldt tevens voor de reconstructie van het statige kantoor. Dat nauwkeurige realisme betaalt zich uit, evenals de sterke bijrollen. Maar My Salinger Year is vooral bedoeld als een ode aan de literatuur en de schoonheid van het woord.
Ulrik van Tongeren