De Franse tragikomedie Le Meilleur reste à venir gaat over twee jeugdvrienden waarvan één terminale kanker heeft. Komedies met een zwaar aangezette lach en traan zijn intussen een genre op zich geworden in Frankrijk. Feelgood movies noemen ze dat tegenwoordig. Hier is een voorbeeld van een film met een iets serieuzere inborst, daardoor zeker genietbaar geworden.
Regisseurs en scenaristen Matthieu Delaporte en Alexandre de Patellière hebben hard gewerkt om kluchtigheid en tragiek samen te smeden. De boezemvrienden van in de vijftig zijn tegenpolen. Arthur (Fabrice Luchini) is serieus, wetenschapper en eigenlijk een zeurderig mannetje. César (Patrick Bruel) is een levensgenieter en vrouwenversierder die zich niet druk maakt over de toekomst.
Door een ingewikkeld misverstand denkt César dat Arthur ongeneeslijke kanker heeft, tegelijkertijd weet Arthur dat dat César is. Hierdoor ontstaat een monumentale opeenstapeling van misverstanden. Ook met de familie van de mannen. De arme Arthur weet maar niet de waarheid aan zijn vriend op te biechten. Hij neemt hem dan maar in huis. Samen werken ze een soort lijstje af, dingen om te doen in de laatste maanden van César op aarde. Naar de zee, het bordeel en het casino zijn de voorspelbare doelen van het tweetal.
De eerste helft van de film is nogal kluchtig, in de tweede helft slaat de weemoed toe. Oud zeer van kapot gelopen relaties komt bij beide mannen naar boven. Het onvermijdelijke einde is voor een dergelijke film aangenaam onsentimenteel. Dat kluchtige zorgt voor een hectische ervaring. Er is sprake van een enorme woordenstroom in de film, als kijker snak je naar enige rust.
Luchini heeft vaker vergelijkbare rollen vertolkt. Toch blijft de acteur te midden van de hectiek rustig, sereen bijna. Dat is het kenmerk van een groot acteur. Je niet laten meeslepen in de drukte. Het is altijd een genot om naar de acteur te kijken. Daarentegen verslikt Bruel zich bijna in zijn rol als de extreme extroverte César. Wat doet die man druk. Door zijn mateloze energie is het bijna lastig te geloven dat hij uiteindelijk stervende is. Dat Arthur aan het einde de liefde vindt, is een onvoorspelbare wending.
Ulrik van Tongeren