Nr. 10

Er vindt zowaar weer een Nederlands Film Festival (NFF) plaats met publiek en tevens op locaties in het gehele land. Fijn dat de slotfilm van het NFF Nr. 10, de nieuwe film van Alex Van Warmerdam is. Zijn film valt moeilijk te categoriseren, het is in ieder geval een combinatie van thriller en zwarte komedie.

De film is raadselachtig en absurdistisch, zoals zijn gehele oeuvre. Het begint als een productie over theater waar we de acteurs zien repeteren. Het creatieve proces wordt gedetailleerd getoond. Tevens vindt een complex rollenspel plaats tussen de acteurs. Binnen en buiten het theaterstuk liegen en bedriegen ze elkaar. Droogkomisch is het en het balanceert op de rand van de klucht.

Marius (Pierre Bokma) ligt voortdurend overhoop met Günter (Paul Dewispelaere). Dat komt omdat hij tweede viool speelt in het gezelschap, en ook niet tekst vast is. Günter heeft bovendien een affaire met Isabel (Aniek Pheifer) die de vrouw is van regisseur Karl (Hans Kesting). Karl komt daar achter en zint op wraak.

Het reilen en zeilen van dit toneelgezelschap is op een onnavolgbare wijze vormgegeven door Van Warmerdam. Hij heeft een fantastisch acteurs ensemble bij elkaar gekregen. De vileine rol van Pierre Bokma, onze beste acteur, is een groot genot om te aanschouwen. Bovendien zijn er allerlei vreemde dingen aan de gang met Günter die als vierjarig kind ooit in een Duits bos gevonden werd en opgroeide in een pleeggezin.

Er is sprake van een gigantische twist aan het eind. De pers werd gevraagd om hier niets over te verklappen. Feit is dat alleen Van Warmerdam de moed heeft om zijn verhalen dergelijke verrassende wendingen te geven. Nr.10 biedt een fraaie opsomming van het beste uit het oeuvre van Van Warmerdam. De onnavolgbare zwarte humor, de paranoia, de complotten, en het gevoel dat je je in een nachtmerrie bevindt.

De manier waarop Van Warmerdam gebruik maakt van locaties is knap. Een groot gedeelte van de film speelt zich af in een havenstadje, IJmuiden? Dat is nauwkeurig realisme, en desondanks voelt het aan alsof we ons in een droom bevinden. Later belanden we in een klassiek Van Warmerdam-bos. Denk aan het mysterieuze bos in Borgman (2013), zijn vorige meesterwerk. Alle constanten in het werk van de regisseur roepen een aangename herkenning op, zijn films zijn nooit saaie herhalingen.

Mijn vader is een vliegtuig

De openingsfilm van het NFF, Mijn vader is een vliegtuig, van regisseuse Antoinette Beumer is een psychologisch drama gebaseerd op haar eigen boek. Eva, gespeeld door Elise Schaap, raakt in de war wanneer haar moeder plotseling overlijdt. Haar traumatische jeugd met een psychotische vader komt naar boven. Langzaamaan raakt deze in het maatschappelijke leven succesvolle vrouw van in de veertig haar greep op de realiteit kwijt.

Eva gaat op zoek naar haar vader die al dertig jaar in een inrichting verblijft. De film is een eerlijke en persoonlijke ontboezeming waarin Beumer haar eigen ervaringen heeft verwerkt. Het is soms een beetje zweverig, vooral het onbestemde einde, maar de acteurs zijn ijzersterk. Pierre Bokma als de vader van Eva zet hier alweer een briljante rol neer, heeft zich totaal ingeleefd. Elise Schaap levert sterk spel als Eva, ze is een actrice om in de gaten te houden.

Ulrik van Tongeren

Nr. 10 (Cinéart, 2020) en Mijn vader is een vliegtuig (September Film, 2020) zijn nu in de bioscoop te zien.
Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties