The French Dispatch, de tiende film van Wes Anderson, is een ode aan de gedrukte pers eind jaren ’60. Hij heeft het legendarische tijdschrift The New Yorker als inspiratiebron gebruikt. De film is een bijlage van de fictieve Amerikaanse Kansas Evening Sun krant in de Verenigde Staten.
Een stel briljante en eigenzinnige journalisten werken in het fictieve provinciale Franse plaatsje Ennui-Sur-Blasé onder leiding van de strenge en charismatische Arthur Howitzer Jr die vertolkt wordt door Bill Murray. Deze nieuwe Anderson is een visueel spektakel zonder weerga. Elk beeld is weer vol gestuwd met ontelbare fascinerende details.
The French Dispatch heeft drie grote verhaallijnen waarbinnen zich talrijke gebeurtenissen ontrollen. Tilda Swinton speelt een kunstcriticus die verslag doet van beeldend kunstenaar en moordenaar Moses (Benicio Del Toro) die in de gevangenis zit. Het toont diens relatie met bewaarster Muse en model Simone, gespeeld door Léa Seydoux.
Politiek journaliste, gespeeld door Frances McDormand, doet verslag van de studentenrellen van 1968 in het Ennui-Sur-Blasé en belicht studentenleider Zeffirelli, vertolkt door Timothée Chalamet. Alleen al de namen van de personages zijn een genot.
In het laatste segment vertelt de culinaire journalist Wright (Jeffrey Wright) over zijn ontmoeting met politie-commissaris Nescafie (Stephen Park). Tevens is er een ontvoering. En is er ook nog een grappig filmpje over een door wielrennen bezeten man gespeeld door Owen Wilson, die het stadje op een amusante manier beschrijft.
In zijn groteske opzet en talloze personages herinnert de film nog het meest aan The Grand Budapest Hotel (2014). De nieuwe film van Anderson is complexer, bevat nog meer subtiele grappen en een groot aantal sterren, waarvan sommigen slechts kort in beeld zijn. The French Dispatch is tevens een liefdevolle ode aan Frankrijk en de Franse film.
Anderson is de meester van terzijdes, verhalen binnen verhalen. Er wordt geklaagd dat de volgestouwde films van hem vermoeiend zouden zijn, de ware Wes Anderson liefhebber krijgt er nooit genoeg van. Ondanks al dat visuele spektakel is de film warm. De regisseur heeft ook de naam oppervlakkig en onsentimenteel te zijn, maar wie kan dat beweren over bijvoorbeeld The Royal Tenenbaums (2001) en het aangrijpende The Darjeeling Limited (2007).
De dood van Horwitzer aan het eind van de film, is hartverscheurend. Niet alleen omdat de de hoofdredacteur er niet meer is, maar omdat het fictieve blad op houdt te bestaan. Het is melancholie over het verdwijnen van cultuur, en alles wat het leven mooi maakt.
Ulrik van Tongeren