Alex van Veen (1997). Foto Ed Suister.
door Ulrik van Tongeren
Toen ik in 1999 voor het eerst het redactiekantoor van actieblad Ravage binnen stapte, leken de gouden jaren van het activisme over. In de jaren tachtig en negentig speelde Ravage een belangrijke rol in het volgen van het actie gebeuren. Alex volgde de acties op de voet en deed daar verslag van. Kraken was een belangrijk onderwerp voor Ravage. Het blad maakte tevens vele metamorfoses door, heette eerst NN, en werd in 1988 Ravage. Het was eerst nog een krant en werd daarna een soort magazine. In 2006 stopte de papieren versie en werd het webzine Ravage, online dus.
Eerlijk gezegd vond Alex een online magazine maar niets. Hij was een echte krantenman, verse drukinkt op zijn handen was het ware. Dat gebeurde tijdens het rapen, dat wil zeggen het in elkaar zetten van de kranten. Dat was genoeglijk, samen zaten we rond een grote tafel krantjes te vouwen. Samen met beperkte middelen een krant maken is het mooiste wat er is. Alex was een gedreven kracht, stil, bescheiden, soms cynisch. Hij was ook eigenwijs. Je moest er echt aan wennen dat hij altijd gelijk had.
Jarenlang maakte Alex met o.a. Freek Kallenberg, als redacteuren, het blad, het was een sterke tandem, ze vulden elkaar aan. Toen Freek het blad verliet viel er een gat. Gaandeweg bleek de levensvatbaarheid van Ravage als blad niet meer houdbaar. Met enige tegenzin begon Alex aan de website. Ongelofelijk dat hij het vijftien jaar volhield. Meermaals wou Alex stoppen, vooral omdat het moeilijk was om medewerkers te vinden, nieuw bloed hadden we hard nodig. Hij had steeds minder zin om artikelen te maken. Toch kon hij Ravage niet loslaten.
Alex gaf weinig prijs van zijn privéleven. We wisten dat hij een sociaal hart had, jaren vrijwilligerswerk met verstandelijk gehandicapte mensen in Amsterdam Noord deed, en een grote liefde voor Ajax had. Hij kon mooi vertellen over de gouden jaren tachtig van het actievoeren. En kon gloedvol vertellen over zijn jeugd, het opgroeien in een tuinders gezin in het Westland. Een groot gezin was het. Iedereen hielp mee. Het was een hard bestaan en een warm nest. Alex had zijn nuchterheid en arbeidsethos zeker te danken aan zijn jeugd. Hij laat als mens en inspirator voor Ravage een groot gat achter.
Gecondoleerd
Ulrik, een treffende herinnering schrijf je over Alex.
Zijn overlijden kwam voor mij, zoals voor iedereen die hem kende, volkomen onverwacht. De tijd, dat van de papieren kranten waar jij over schrijft, heb ik niet mee gemaakt. Pas rond 2008 kwam ik toevallig via via door een artikel van mij in contact met de online Ravage. Hoewel ik de leeftijd er voor heb en in De Pijp, niet zo ver van de Van Ostadestraat, opgroeide wist ik weinig van de bewogen tijd die Alex en de vele medestanders meemaakten. Ik zat, zoals men dat tegenwoordig noemt, in een ‘andere bubbel’. Dat wil zeggen een bubbel dat niets met journalistiek of politiek te maken had.
Achter dat journalistieke verleden van Alex kwam ik in de jaren daarna achter. Tijdens de etentjes en fietstochten die wij de afgelopen jaren hadden, oftewel die van Ulrik, Alex en mij, kwam dat bewogen verleden wel eens ter sprake. Ulrik, je hebt gelijk dat Alex in wezen een krantenman was die bij een nieuwe editie ‘verse drukint op zijn handen wilde zien’, zoals je zo treffend schrijft. In de eerste jaren van ons contact liet Alex mij ook meermalen weten dat hij het liefst weer een papieren krant zou willen beginnen. De krant die hij in gedachten had ‘was immers genoeg plaats voor’ beweerde hij stellig.
Een wens die voor Alex helaas niet meer zo had mogen zijn.
Ron Kretzschmar
[…] – Tekst en illustratie overgenomen van Ravage […]
Een laatste salut aan een kameraad van de jaren stillkes, de 1980s… ken Alex nog van de Bluf en NN tijden
Ravage werd discutabel, want scene kritisch
Ook daarvoor een groet
Rust zacht kameraad
ik zie het nu pas. Zowel in de tijd van de Zwarte Kat als ook veertig jaar later hebben we interessante discussies gehad.
rust zacht
Samen NN layouten tot laat in de nacht van woensdag op donderdag, met diepe geaprekken over van alles en nog wat. In de vroege morgen naar huis fietsen. Donderdag laat in de middag het blad ‘rapen’ en daarna in de avond proberen exemplaren te verkopen in de linkse kroegen in de stad. Eindstation was altijd de Molli. Mooie herinneringen aan. Rust zacht…