De Australische roadmovie The Plains is een onverwacht buitenbeentje in de Tiger competitie. The Last Ride of the Wolves speelt ook grotendeels in een auto.
Na 2021 is voor de tweede keer na 2020 het IFFR online te volgen. Tegen het eind van het festival word de Nederlandse slotfilm Along the Way in bioscopen in Rotterdam, Amsterdam en Groningen vertoond, op 5 en 6 februari. Misschien geeft dat staartje nog een beetje festival sfeer. Zullen we ooit nog een ouderwetse IFFR op locatie in de havenstad meemaken? En wellicht zonder veiligheids- protocollen. Het publiek kan tijdens deze editie, veilig thuis, uit 50 festivalfilms kiezen. Jammer dat The Plains, een van de beste Tiger Award films sinds jaren, niet in dat publieksprogramma zit.
The Plains van de Australische regisseur David Easteal is een opmerkelijke roadmovie. Op het eerste gezicht is het een documentaire. Maar in de aftiteling staat er toch echt dat Andrew door Andrew Rakowski wordt gespeeld. De man van middelbare leeftijd werkt op een advocatenkantoor in Melbourne. In de 180 minuten durende film wordt getoond hoe hij dagelijks rond 5.00 uur zijn woning verlaat in een gehucht ergens tussen Adelaide en Melbourne. En naar zijn werk rijdt. Tevens krijgen we zijn terugreis te zien, waarbij hij collega David meeneemt.
De gehele film is vanaf een stationaire camera op de achterbank gefilmd. Andrew zit aan de rechterkant achter het stuur. We zien tijdens de film uitsluitend zijn achterhoofd. De paar momenten dat hij daar niet zit, en we naar een lege auto staren, zijn schokkend. The Plains toont de dagelijkse routine van Andrew gedurende 11 ritten in een jaar. De verschillende seizoenen zijn zichtbaar, evenals de soms eindeloze files. Vaste rituelen zijn de telefoongesprekken met zijn echtgenote Cheri en zijn zieke 95-jarige moeder. Toch zit er genoeg onvoorspelbaarheid in het verhaal, er zitten zelfs drone shots in de film van het Australische landschap. Het schijnbaar simpele gegeven heeft een meeslepende filmervaring opgeleverd.
David, de collega van Andrew geeft de film onvermoede diepte. Hun gesprekken zitten vol ironische terzijdes en scherpe Australische humor. Regisseur Easdal speelt zelf David. Volgens de regisseur is de vrijmoedigheid tijdens die gesprekken alleen mogelijk omdat beiden elkaar niet in het gezicht zien. De film is geen formalistisch vormexperiment, daar is het te speels en inventief voor. Je zou het leven in de auto van Andrew een metafoor voor het leven kunnen noemen. De dagelijkse routine is zowel geruststellend als beklemmend. Het feit dat Andrew niet ver van zijn pensioen af zit geeft het een onverwacht emotionele lading.
Niets ten nadele van de andere kandidaten, maar eigenlijk is het ontstellend dat deze prachtige metaforische film over het leven in het Tiger competitie programma zit.
Toevalligerwijze is The Last Ride of the Wolves ook grotendeels op de achterbank van een auto opgenomen. In dit redelijk onderhoudende Nederlands-Italiaanse gangsterdrama gaat het om Pasquale die als uitgerangeerde kleine gangsterbaas en gokker met zijn bende nog een laatste slag wil slaan. We volgen hem in zijn dagelijkse autoritten met zijn zoon als chauffeur. De oude baas vertelt verhalen over zijn verleden waar we in flashbacks wat van te zien krijgen. De zoon luistert ongeïnteresseerd mee. Tijdens de film zijn er beelden van het prachtige Noord-Italiaanse landschap vanuit de rijdende auto te zien.
International Film Festival Rotterdam van 26 januari tot 6 februari online.
Ulrik van Tongeren