ik verloor mijn stem
de zang, de lach, de klank ging heen
achtergelaten als een blinde in de nacht
op de tast door kluiten ruw gras
voeten bebloed, scherpe stengels
sneden er moeiteloos doorheen
gelijk het zwaard dat mijn hart doorboorde
toen wist ik, vanaf nu ben je alleen
tout gâché
Mon coeur blessé

ranke takken van jonge bomen boden
geen bescherming aan magere armen
rillende handen die leden onder regen, koude
het hoofd gebogen, de ogen geloken
jij die beloofde, hoopte mij niet te laten
gelaten als een wanhopige, om zij
die mij van mijn hartstocht beroofden
mon amour aimé
Mon coeur blessé

om zij die jou namen, je souvenirs, je verhalen
als door de bliksem getroffen
het kwetsbare leven uit je trokken
jij die voor mijn roepende ogen verdween
hoor mijn geschreeuw, mijn geween
als geamputeerd stort ik ineen
sleep mij voort door de tijd
mijn lot bezegeld, verloren de strijd
j’ai pleuré
Mon coeur blessé


tekst Marina Verte | foto Frans Artz