Memoria is mysterieus en hypnotiserend. Tilda Swinton zet meesterlijk een verwarde vrouw neer.

Omdat de Thaise filmmaker Apichatpong Weerasethakul zo’n moeilijke naam heeft, is hij ook bekend als Joe. Het is een regisseur die moeilijk te bevatten films maakt. Filosofische gedachten zijn nou eenmaal lastig te verbeelden. Joe maakt films als mysterieuze reizen. Voor het eerst filmt hij buiten Thailand, de taal is grotendeels Engels. De Britse actrice Tilda Swinton toog naar Columbia om haar rol als Jessica te vertolken.

Jessica is in Bogotá om haar zieke zuster te bezoeken. Ze woont in Medellin en is botanist. De vrouw wordt gekweld door een onverklaarbaar geluid wat alleen zij kan horen. Het is een soort knal en rommelende ondertoon. Een geluidtechnicus probeert met haar een imitatie van het geluid te maken. Dat onderzoek werpt geen licht op wat haar bezielt. Zo zit het verhaal vol vragen die niet beantwoord worden. We zien Jessica ontregelt rondhangen in een grote stad.

Memoria is een film zonder plot, er gebeurt weinig. Het is veeleer een meditatie over het leven van een verwarde vrouw. De kijker moet zelf het verhaal bijeen sprokkelen uit de metaforische elementen die de regisseur aanreikt. Dit keer is het geen onderdompeling in de mythische Thaise jungle. Een sliert Colombiaanse jungle is aan het eind van de film zichtbaar. Dat laatste deel van de film is het meest memorabel. Jessica ontmoet een man in de jungle waarmee ze verbonden raakt. Beide personages geraken in een trance. Dat roept herinneringen op aan horrorfilms.

Het is een film met veel mysterie en onderhuidse spanning, maar nuchter en realistisch gefilmd. Het rustige tempo werkt hypnotiserend. Ondanks de lengte van 136 minuten lijkt het maar een uur te duren. Dat is de magie van Apichatpong Weerasethakul. Tilda Swinton excelleert in haar ‘stille’ rol. De geluidsband is opmerkelijk. Het raadsel van Memoria blijft nog dagenlang in het hoofd rondzingen.

Memoria (September Film) nu in de bioscopen.

Ulrik van Tongeren