Dertien jaar moet ik zijn geweest, toen paartjes, zoals die elke week in Forellenhof rondliepen, mijn aandacht trokken. De Duitse televisieserie Hotel Forellenhof, in zwartwit, bracht mij op het spoor van de wereld van de zondige liefde, die zich afspeelde in de dichte bossen van het Zwarte Woud. De afleveringen leken over de dagelijkse dingen in het hotel te gaan, en niet over vreemdgaan. Toch vroeg ik me voor de buis af: ‘Waarom loopt een stel stel te zijn waar het van afdruipt dat het geen stel is?’

De man: type zakenman, al wat ouder; de vrouw: altijd jong, mooi, frivool gekleed, maakte opgewonden geluidjes, en keek af en toe hunkerend naar hem op (hoe dat werkte, kwam ik pas te weten toen het te laat was). Het stel was te onderscheiden van het echtpaar, de doelgroep van het hotel. De serie speelde zich af in een streek waar, evenals bij ons, het gezin de hoeksteen van de samenleving vormde. Aan Forellenhof zag je dat er een vrijere opvatting begon te sijpelen door het morele beton van het geloof.

Het echtpaar werd stijfjes afgebeeld in tegenstelling tot de vrolijke beelden van het opgewekte stel. Elke aflevering werden de beelden als een soort subliminale boodschap, beelden zonder dat het bewustzijn het opmerkt, er tussendoor geprojecteerd. Het stel kon je een seconde op de achtergrond ontspannen lachend aan het diner zien, of het liep even kirrend voorbij. Om onbewust mijn gedachten te sturen en na enkele afleveringen te ontdekken: dit gaat niet over de auto van Herr Schmidt, dit gaat over seks!

Wat me aan een voorval in die dagen deed denken: ‘Een man monogaam? Ammehoela! Mijn oom Sjoerd zegt dat elke gezonde Hollandse man overal z’n lul in wil laten hangen, al is hij getrouwd’, hoorde ik Hayo nog over het water galmen. Hij leunde tegen een beeld, waarvan aan de buitenrand bij het water een serie van negen stonden in het plantsoen. ‘Bij biologieles leerde ik dat je een man kan vergelijken met een paling’, vervolgde hij. ‘Als een paling de bloemetjes wil buitenzetten zwemt hij naar de Sargassozee om de beest uit te hangen. Wordt hij wat ouder, dan verlangt hij naar een gezinnetje en komt terug om een braaf leven te leiden’.

Hayo, Fokke en ik zaten in de eerste klas van de mulo op het Borssenburgplein. Na school fietsten we naar de Zeven Bankjes zoals wij het plantsoen tussen twee bruggen aan het water bij het Muzenplein in Amsterdam-Zuid noemden. De ‘zeven’ verwijst niet naar de bekende hoofdzonden, hoewel Luxuria (lust en wellust) het meest besproken onderwerp was, maar naar het aantal bankjes. Vanaf die plek, dat we als een rustpunt beschouwden om de zaken van de dag door te nemen, keken we uit over een weidse watervlakte, De Kom, waar vijf grachten op uit kwamen: ‘Jouw oom Sjoerd zag ik gisteren lopen op die gracht daar rechts bij tante Trees’, ik wees naar de Ruysdaelkade. ‘Is niet wat jij denkt! Oom Sjoerd moest bij de kolenboer zijn. Die zit daar ook.’ ‘Zegt ome Sjoerd dat?!’, joelde Fokke, ‘de kolenboer is er mee opgehouden. De meeste mensen zijn overgestapt op aardgas’.

Tante Trees, een vrouw van rond de veertig met hoogblond haar, zat in een benedenhuis op de kade achter het raam tussen de Van Ostadestraat en Ceintuurbaan op klanten te wachten. Een wulpse dame die deed denken aan een portret van Kees van Dongen. Zag ze een man in haar spionnetje aankomen, gooide ze op het moment dat hij langs liep het gordijn opzij waar zij achter verscholen zat, zodat hij haar een seconde in volle glorie kon aanschouwen, waarbij ze haar verleidelijkste glimlach opzette. Haar plotse verschijning veranderde bij de passant in een subliminaal beeld dat zich met de snelheid van het licht een weg baande in zijn hersenenschors om resoluut het genotcentrum te bezetten. Nietsvermoedend (of hij deed alsof, in dat geval telt voorgaande beeldspraak natuurlijk niet) dacht de potentiële prooi voor hij de hoek bereikte, zo’n tien meter verder: HÉ?! Zoals Hayo, die in zijn lagere schooltijd boodschappen voor haar deed, het uitdrukte: ‘Tante Trees hengelt ze daar op de kade allemaal naar binnen.’