Waar voltallig links in de NAVO momenteel een goedaardig bevrijdingsleger lijkt te zien en zelfs impliciet de “humanitaire nucleair interventie” lijkt te ondersteunen, is het zaak de oorspronkelijke idealen van de vredesbeweging te laten herleven.

door Hector Reban

Natuurlijk, de Russische invasie in Oekraïne is naar alle maatstaven crimineel, en het leed van de bevolking die zucht onder bombardementen en andere oorlogshandelingen, is heel reëel en voor vele mensen in Europa invoelbaar. Een gevoel van woede en machteloosheid ligt op de loer. Maar in dat gevoel ligt ook het gevaar dat men een hogere, sterkere macht van buitenaf zou willen aanroepen, die met hardere slagkracht dan de Russische in één klap een einde maakt aan alle ellende die de Oekraïners nu doorstaan.

Dat is weliswaar begrijpelijk, maar de vraag is hoe productief dergelijk wensdenken eigenlijk is. Het is bovendien, vanwege het escalatiegevaar dat naar nucleaire destructie zou kunnen leiden, ook levensgevaarlijk, zowel voor de Oekraïners als voor de rest van Europa.

De ironie is dat zowel de Russen als het westen zich baseert op het ideaalbeeld van de Tweede Wereldoorlog, toen de goede krachten de slechte wel met overmacht te lijf moesten gaan. Maar de recente geschiedenis van westerse interventies leert dat je oorlog en ellende doorgaans niet vermindert door meer oorlog en ellende toe te voegen. Een vredesbeweging zou hier op kunnen wijzen, maar dat blijkt zeker in Nederland nauwelijks te gebeuren. Het gemis laat zich voelen in het debat.

Dood van de oude vredesbeweging

Het verval in de vredesbeweging begon al in 1992 toen voormalig activist Mient-Jan Faber Clinton’s nieuwe leer van de “humanitaire interventie” steunde tijdens de door het westen gewenste opdeling van Joegoslavië. Zo kort na de val van de muur waren de meest verlichten onder de experts het wel eens dat deze leer, die toch een behoorlijke deviatie van de oorspronkelijke ratio achter oprichting inhield, bedacht werd om NAVO’s bestaansrecht een nieuwe basis te geven.

Dertig jaar later lijkt het overgrote deel op links, inclusief de voormalige vredesbeweging, in de NAVO een soort van goedaardig bevrijdingsleger te zien. In de discussie over de Russische invasie in Oekraïne wordt zelfs in de marge geen ruimte ingenomen door een vredesbeweging die zich verzet tegen escalatie of die context verschaft om de achtergronden van deze crisis – inclusief de rol van VS, EU en NAVO – beter te kunnen begrijpen.

Het steekt dat in de media geen morele maat lijkt te staan op aanhankelijkheid aan de lijn van meer wapens en keiharde interventie. Als het maar agressief is, is het goed. Het autoritaire Polen wordt direct weer aan de boezem gedrukt, zodra het voorop gaat in de anti-Russische strijd en gevechtsvliegtuigen levert aan de bestrijders van onze officiële vijand. Interventie, no-fly zones en in ieder geval nog meer dodelijke wapens moeten de Oekraïners krijgen, vinden ook veel mensen op links.

Vanaf de jaren vijftig tot 1992 was er eensgezindheid binnen de vredesbeweging over eenzijdige ontwapening en pacifisme

Vredesactivisten laten nu massaal hun pacifisme vallen en ook ex-Provo Roel van Duyn hult zich in de Oekraïense vlag, zo laat De Telegraaf triomfantelijk weten.  In feite ondersteunt hij op die manier niet álle burgers in oorlogsgebied op een inclusieve basis – dus ook die in Donbass – maar omarmt hij de ideologie van het ondeelbare Oekraïense nationalisme.
Het ergste nog schrijnt de overname door talloze zich links noemende mensen van de slogan Slava Ukrainii!, ofwel “Glorie aan Oekraïne!”. Die strijdkreet is na WOI gemeengoed geworden onder Oekraïense nationalisten, inclusief de nazi’s van Stepan Bandera. Juist daarom is de slogan tijdens de revolte van 2014 overgenomen door de vele extreemrechtse bataljons die het land rijk is.

Samen met de Oekraïense tweekleur is “Slava Ukrainii!” na 2014 hét symbool geworden van de nieuwe nationale eenheid van Oekraïne, waarin Russisch sprekende burgers tweederangs zijn verklaard. Hoewel Poetin het als een demagogisch gelegenheidsargument gebruikt om te refereren aan WOII, heeft wel degelijk een normalisering van extreemrechts, ultranationalistisch en xenofoob gedachtegoed plaats gevonden in de Oekraïense politiek. Met medeweten en directe hulp van de VS en de Europese Unie.

Het schijnt helaas volledig aan de opmerkzaamheid te ontsnappen dat Oekraïne geen prettig democratische sprookjesstaat is. Oligarchen maken de dienst uit, de corruptie tiert welig – ook held Zelensky wordt genoemd in de Panama Papers – en, zoals in zoveel niet-westerse landen, regeert straf neoliberaal beleid onder directie van de Amerikanen en het IMF.

Vanuit die optiek gaat het hier om een conflict tussen twee landen die wat betreft conservatisme, nationalisme en oligarchisch “crony capitalism” weinig voor elkaar onderdoen. Met dien verstande dat het het westen gelukt is om met een geleide regeringswissel de politieke trend in Oekraïne om te buigen van pro-Russisch naar anti-Russisch. Hunter Biden, zoon van de huidige president van de VS, profiteerde daar overigens direct van, met een dik contract in de schaliegas industrie.

Feitelijk woedt dit conflict op gewapend niveau al 8 jaar, sinds in de Donbass de twee partijen al tegenover elkaar zijn komen te staan. Een aantal van de meest beruchte extreemrechtse milities is geïntegreerd in het leger en heeft een kwalijke rol gespeeld in de “anti-terreur operatie” tegen de zelfverklaarde republieken rond Donetsk en Lugansk. Bedreigingen, ontvoeringen, martelingen en executies behoren tot het gebruikelijke palet aan middelen van deze milities, als ook van de SBU, de Oekraïense geheime dienst.

Tot de Russische invasie hebben wij slechts interesse getoond in de ramp met MH17 en niet in de talloze oorlogsslachtoffers. Het is wrang om te zien met hoeveel (overigens zeer terechte) solidariteit Oekraïense vluchtelingen nu plotseling worden omarmd, waar de mensen die lijden in de Donbass vergeten worden. Dat moet een harde klap in het gezicht zijn van de miljoen mensen die naar Rusland zijn gevlucht en de nabestaanden van de duizenden slachtoffers.

Ondertussen zijn de Minsk vredesakkoorden onophoudelijk geschonden, niet in het minst door de Oekraïense kant. Natuurlijk vergoelijkt dit op geen enkele manier een gewelddadige invasie. Men kan zich wel afvragen waarom de VS en de EU, de regering van Oekraïne nooit keihard gehouden hebben aan die akkoorden. Het zou goed kunnen passen bij een bewuste provocatie politiek (Noam Chomsky noemt de Russische invasie bijvoorbeeld “crimineel, maar een zeer welkome gift aan Washington”). Het past in ieder geval niet bij een politiek gericht op de-escalatie, oplossing en vrede.

Rusland en de Pax Americana

De versterking van de Russische wens weer een bepalende rol op het wereldtoneel te spelen kent uiteraard interne factoren. Al onder Jeltsin regeerde de angst voor middelpunt vliedende krachten die het Moskovitische centralisme zouden kunnen uitdagen en de Russische Federatie zouden laten afbrokkelen tot een rompstaat. Volgens Rusland kenner Hubert Smeets zou ook “omsingelingspaniek” van het continentale land, dat al eeuwenlang van buitenaf (zeker vanaf de westelijke kant) omringd wordt door diverse vijanden, een belangrijke constante zijn in de politiek van Poetin (Historisch Nieuwsblad, februari 2022).

Start invasie op 24 februari, plaatje met pijltjes van Russische aanvallen in Oekraine

Het lijkt er ook op alsof Rusland lijdt aan een soort “Versaille syndroom”, genoemd naar de opkomst van haatdragendheid in de Duits politiek na het vredesakkoord dat een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog. Het idee geslachtofferd te zijn na beëindiging van de Koude Oorlog, versterkt door de chaos die de Jeltsin periode naliet, heeft onder Poetin aan kracht gewonnen. Het is duidelijk dat de Russische leider legitimiteit en electorale steun probeert te verwerven door te appelleren aan oude glorie en aspireren van een Groot Russische invloedssfeer. Daarbinnen mag Oekraïne (gezien als “Klein Russen”, naast de Groot Russen en de Wit Russen) niet ontbreken, desnoods als quasi-neutrale staat.

Uiteraard staan dit soort factoren voortdurend in wisselwerking met externe factoren, bijvoorbeeld de wensen de NAVO in stand te houden en de opdringerige westerse politiek ten opzichte van de nieuwe situatie in Oost-Europa. Het einde van de Koude Oorlog en het uiteenvallen van de Sovjet Unie hebben de VS ruimte geboden de door hen geleide “global governance” structuren (de zogenaamde Pax Americana) naar de voormalige Sovjet staten uit te breiden. In plaats van opheffing zou de regionale militaire poot, de NAVO, de regionale economische poot, de EU, moeten volgen bij het opslokken van de nieuw gevormde staten.

Niet door iedereen wordt dat op pragmatische gronden even wenselijk gevonden. Er bestaat een lange lijst met vooraanstaanden in de westerse politieke, journalistieke en militaire wereld die hebben gewaarschuwd tegen ongebreidelde uitbreiding van een militair bondgenootschap tot aan de Russische grens, inclusief Biden zelf eind jaren negentig.

De term Pax Americana verwijst impliciet naar ontbreken van universeel geldende regels van de internationale rechtsorde, aangezien de regels zijn opgesteld door een hegemoniale macht, de VS in dit geval. Om toch legitimiteit te verwerven moet men het idee versterken dat het in essentie om goedaardige leiding gaat. Die functioneert dan, naar eigen zeggen, op basis van universele waarden – wat goed is voor de VS is dus goed voor de wereld – ondanks de duidelijke bewijzen van het tegendeel. In Irak, Afghanistan, Libië en Jemen, waar westerse inmenging direct of indirect een paar miljoen mensen het leven heeft gekost, heeft men bijvoorbeeld zo zijn bedenkingen.

NAVO expansie richting Rusland sinds de val van de Berlijnse muur

De NAVO is allang geen zelfverdedigingsorganisatie meer, maar een organisatie om strafexpedities uit te voeren. Om in Afghanistan te kunnen binnen vallen is zelfs artikel 5 van het handvest – als één bondgenoot wordt aangevallen, komen alle bondgenoten militair te hulp – opgerekt om ook te gelden voor aanvallen door niet-staat actoren. Omdat vermeende opdrachtgevers van de aanslag op de Twin Towers zich in de staat Afghanistan bevonden, heeft men het land onder de NAVO vlag 20 jaar lang kunnen bezetten.

Het cruciale punt is dat de Pax Americana via talloze invasieve gedragingen in de internationale sfeer door VS, NAVO en “coalities van welwillenden” een standaard heeft gezet voor de internationale rechtsorde. Rusland ziet daarin mogelijkheden voor een eigen imperialistische politiek. In de taal van de VS is Rusland dan nu eigenlijk bezig met een “verdedigende aanval” (preemptive strike) om in Oekraïne een “Regime Re-change” te bereiken. Het doel is in die termen, een dreiging tegen de “nationale veiligheid” (in hun visie: Russofobe politiek, toetreding tot een anti-Russische NAVO, stationering van raketten, andere militaire dreigingen) te keren, vóórdat men zelf wordt aangevallen.

Men voegt er zelfs een vleugje “Responsability to Protect” aan toe, ook een leerstuk uit de theorie van de humanitaire interventie. Oekraine is betrokken bij een “genocide” tegen de Russisch sprekende bevolking in de Donbass, volgens het Kremlin, en draagt dus geen verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de bevolking ter plaatse. Daarom moet die verantwoordelijkheid van buitenaf worden genomen. De term “genocide” is niet toevallig gekozen. Dit is niet anders te zien dan zich met cynische ondertoon voor te doen als een kopie van westerse retoriek en actie.

Wapens voor vrede

Om terug te keren bij de zich (terecht) machteloos voelende voormalige vredesactivisten die (onterecht) pleiten voor allerlei gewelddadige schijnoplossingen, zou men zich kunnen afvragen of volstorten van een land met geavanceerde wapens wel zo’n goed idee is. Het leidt geen twijfel dat veel van dat wapentuig terecht komt bij talloze extreem rechtse bataljons (zie bv. Arming Neonazis) of bij de privé legertjes van oligarchen. Dat vindt overigens al 8 jaar plaats. In een artikel in The Intercept laat de vermaarde kritische journalist en wapenspecialist Jeremy Scahill optekenen dat wapenleveranties het conflict in Oekraïne voor zeker een decade kunnen oprekken. Dat betekent nog veel meer leed voor de lokale bevolking.

In de militaire planning hanteert men ongetwijfeld een scenario dat voor de Russen van Oekraïne eventueel een tweede Afghanistan kan worden gemaakt. De neonazi bataljons spelen dan de rol van de Mujaheddin, als fanatiek ideologisch gemotiveerd speerpunt om een jarenlange hardnekkige guerrilla oorlog te kunnen voeren. Dat kan desnoods met een Oekraïense regering in ballingschap, zoals de Washington Post suggereert in een artikel van 5 maart. Daar gaan we nog veel lol aan beleven in Europa. Oekraïne wordt zo een mooie trainingsbasis voor extreemrechts dat uit alle gaten en kieren van onze rottende laat-kapitalistische maatschappij sijpelt.

Een niet onaanzienlijk aantal op links roept zelfs op tot afkondigen van een zogenaamde no-fly zone door de NAVO, om Russische bombardementen in de kiem te smoren. Dat betekent in feite een rechtstreekse inmenging in de oorlog en dus een confrontatie met de Russen – minimaal in de lucht boven Oekraïne, maar waarschijnlijk leidend tot nucleaire dreigingen.

De optie om op beperkte schaal nucleaire wapens toe te passen ligt zeker op tafel. Als men niets blijft doen tegen de Russen, uit angst voor escalatie, verliest de NAVO zijn “geloofwaardigheid” en wordt het gezelschap in beleid “gevaarlijk voorspelbaar”. Volgens senior adviseur John Raine van het top defensie advies instituut IISS moet men deze “escalatieval” vermijden door actievere inzet op basis van een “nieuw concept van interventie”. Kennelijk is men nu op een punt aanbeland dat men zelfs zoiets als de “humanitaire nucleaire oorlog” zal gaan rechtvaardigen. (zie Time for NATO to find a way out of the escalation trap in Ukraine )

In het “Report on the Nuclear Employment Strategy of the United States – 2020” laat het Amerikaanse Ministerie van Defensie weten dat men bereid is met behulp van de nucleaire strijdkrachten “vastberadenheid te vergroten” en “afschrikking te herstellen” tegen “het laagst mogelijke schadeniveau”. Dit principe doortrekkend naar de huidige situatie pleit men hiermee in feite voor bereidheid tot “beperkt gebruik” van kernwapens op Europese bodem om de Russen af te schrikken.

Een nieuwe architectuur

Dat is een zeer onheilspellende herhaling van wat de Amerikanen in de Koude Oorlog voor ogen hielden met medeweten en zelfs hulp van het Europese establishment. Op dat moment heeft dat een vredesbeweging nog kunnen inspireren tot een hoog niveau van subversieve activiteit. Nu kan het militair-industriële complex rekenen op volledige steun van de Europese bevolking voor dit soort (zelf)moordpolitiek, van rechts tot links.

Zie hier een recept voor een crisis van actie en reactie met het nodige escalatiegevaar. Aan de andere kant biedt het ook betere handvatten om te beoordelen wat fout is gegaan. Laten we eens dagdromen en teruggaan naar het recente verleden van de actiebeweging voor vrede om het in ieder geval in de toekomst anders te kunnen doen. Nodig is uiteraard op de eerste plaats dat de bevolking in het westen weer een houding gaat aannemen die oplossingen – hoe utopisch lijkend ook – allereerst baseert op universele uitvoering. Als er regels gelden, dan gelden ze voor iedereen.

Het is duidelijk dat de Pax Americana, met privileges voor de VS en almaar uitdijende functies voor de NAVO voor mondiale machtsprojectie, onwenselijk is vanuit het oogpunt van een internationale rechtsorde die is gebaseerd op universaliteit en gelijke behandeling. Sancties, interventies, tribunalen, onschendbaarheid, ze worden vooral toegepast in lijn met belangen en niet met universele rechtsprincipes. We weten dat de oorlog in Irak op basis van leugenachtige voorwendselen is begonnen, maar het is zoveel gemakkelijker een arm Afrikaans land voor een tribunaal te brengen dan Tony Blair en George Bush.

We weten ook dat de NAVO geholpen heeft van Libië een falende staat te maken, met alle gevolgen voor de bevolking van dien. Bovendien creëert de NAVO zijn eigen dreigingen, waarop staten weer defensief reageren. Dit bondgenootschap zou sowieso ontbonden moeten worden om de internationale rechtsorde en de mondiale veiligheid te versterken. Europa zou beter kunnen inzetten op een plan voor een “gemeenschappelijk Europees thuis” in samenwerking met Rusland, zonder dominantie van belangen die in Washington worden geformuleerd.

Maar wat op dít moment?

Wat er nu in de Oekraïne crisis moet gebeuren is ingewikkeld te zeggen, omdat veel leed al is geleden en al dan niet kwaadaardig ontworpen fouten niet meer teruggedraaid kunnen worden. Het is duidelijk, nu we in een keiharde oorlog op het hele Oekraïense grondgebied zijn aanbeland, dat confrontatiepolitiek averechts heeft gewerkt.

Omdat meer wapens en nucleaire escalatie ook geen rooskleurige uitkomst bieden voor de bevolking, staan er globaal maar twee opties open. Aan de ene kant is dat verlenen van niet-militaire hulp aan de getroffenen, zoals de opvang van vluchtelingen en medische assistentie. Aan de andre kant zullen onderhandelingen moeten worden gevoerd met Rusland, waarbij toch op één of andere manier rekening gehouden zal moeten worden met de legitieme onderdelen van de grieven van Rusland, met name de militaire dreiging die uitgaat van de NAVO aan de grenzen.
Oekraïne zou in ieder geval, bijvoorbeeld zoals Oostenrijk na WOII, neutraal moeten blijven, iets waar Zelensky ook al op lijkt te zinspelen. Neutraal zou dan gelezen moeten worden als “vrij van militaire dreiging”, een begrip dat twee kanten op werkt. Als voorwaarde zou kunnen gelden dat ook Rusland aan hun kant van de grens zou moeten demilitariseren en dat garanties voor de veiligheid van Oekraïne worden gegeven. Dat zou kunnen in de vorm van een civiel (Oost-)Europees samenwerkingsverband, inclusief Rusland.

Men zou bijvoorbeeld kunnen streven naar een grote kernwapenvrije zone in Europa, inclusief Russisch Europa. Misschien kan een organisatie als de OVSE, als civiele en geen militaire organisatie, een rol spelen bij de promotie van het vredesdenken, zoals het Vlaamse platform dewereldmorgen.be beargumenteert. Uiteraard is de neutraliteit van Oekraïne dan slechts een beginpunt dat zou uitgewerkt moeten worden naar de rest van Europa, inclusief het Russische deel. Liever een lastige race naar vrede dan een simpele wapenwedloop.

Het argument dat Oekraïne zelf zou moeten kunnen beslissen of ze lid willen worden van de NAVO wordt weggehoond door Noam Chomsky. Soevereiniteit zou “niet meer worden geschonden dan de soevereiniteit van Mexico wordt geschonden door het feit dat het niet kan toetreden tot een in China gevestigde militaire alliantie en gastheer kan zijn voor gezamenlijke Mexico-Chinese militaire manoeuvres en Chinese offensieve wapens gericht op de VS”. Daarnaast zou soevereiniteit sowieso gelijk op moeten gaan met oog voor de regionale omgeving, waarbij geen standaard zou moeten ontstaan dat ieder de zelfbeschikking krijgt zijn buren te bedreigen. Als dat van Rusland niet gewenst wordt, geef dan zelf ook het goede voorbeeld.

De situatie rond de Krim en, vooral, de separatistische republieken is lastiger. Wat betreft de Krim zou een procedure kunnen worden gevolgd, zoals die bij de afscheiding van Kosovo heeft plaatsgevonden – met op z’n minst een legaal referendum. Dat zal waarschijnlijk tot definitieve afscheiding leiden. Men kan ook kiezen voor de status quo, een “frozen conflict” volgens het model van Turks Cyprus.

Voor de Donbass republieken zal dat proces ingewikkelder en pijnlijker zijn, omdat daar relatief veel niet-Russisch sprekenden wonen die je niet zomaar kunt wegdenken. Dit kan niet anders dan een zaak zijn die onder internationale supervisie moet worden opgelost, waarbij ook in dit geval de enorme regionale veiligheidsproblematiek in lijn moeten worden gebracht met het zelfbeschikkingsrecht. Het Minsk II akkoord, dat voorziet in autonomie binnen de Oekraïense staat, mag geen gepasseerd station zijn.

Wees geen hamer

Aan de basis zou een sterke vredesbeweging zachte, pacifistische krachten moeten ondersteunen en kwetsbare mensen (vluchtelingen, slachtoffers) helpen, zonder een onderverdeling te maken in politiek nuttige en politiek nutteloze slachtoffers. De beweging zou alert moeten blijven op propaganda van “onze” kant en moeten blijven ageren tegen de “eigen” wapenindustrie. Mondiaal zouden verbanden van onderop van vredelievende burgers, los van financiering door gevestigde belangen, kunnen helpen die krachten te herstellen. Dat is zeker niet gemakkelijk als een land in oorlog iedere dissident tot onderdeel van een vijfde colonne verklaart.

Hoofddoel van de lokale vredesbeweging is altijd geweest dat waar je directe politieke invloed hebt en druk kunt uitoefenen, je die moet gebruiken om eenzijdig te de-escaleren en ontwapenen. De rationale is dat met een dergelijke politiek een positief signaal wordt afgegeven aan zich bedreigd voelende staten, waar bewapening juist angst en dreiging induceert en vaak tot zichzelf vervullende profetieën leidt. De agressie van het huidige Rusland is bijvoorbeeld een optelsom van wisselwerkingen tussen genoemde interne, maar zeker ook externe factoren. Met name op die laatste factoren kunnen we zelf invloed uitoefenen – en hopelijk zo dan ook op die eerste.

De situatie is ontzettend complex, maar als je een hamer in je hand hebt, ben je geneigd in elk probleem een spijker te zien. Dat moeten we voorkomen. Je hoeft geen staten te steunen die zelf ook niet deugen, je hoeft zelfs niet per se een staat of regering als favoriet te kiezen en je hoeft je ook niet pas om slachtoffers te bekommeren als ze van de juiste partij zijn. Het gaat om alle kwetsbare mensen, het gaat om vrede voor iedereen. Wie tegen de Russische invasie is, moet tegen imperialistische oorlogspolitiek en onrechtvaardigheid in het algemeen zijn. Laten we op links die strijd voor vrede weer oppakken. Ook om zoveel mogelijk burgers in Oekraïne te redden.

Abonneer
Laat het weten als er

*

15 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Pieter
2 jaren geleden

Wees geen Putin pijper als Hector Reban.

SG
2 jaren geleden

Dit artikel is verblind door de obsessieve haat tegen het “Westen”. En vol met onzin.

De angst voor NAVO-inval in Rusland is gezwets. De NAVO grensde vroeger aan de Warschaupact, daar was ook nooit een NAVO-aanval geweest. Logisch als de kosten van inval gigantisch hoog is door de macht van Sovjet-Unie en Warschaupact. Zo is het ook nu. En de NAVO grenst al aan Rusland door de Baltische Staten. En die Baltische Staten bevinden zich slechts op 2,5 uur rijafstand van de tweede belangrijkste stad Sint-Petersburg (2,5 uur van Narva in Estland tot Centrum Sint-Petersburg). Het is volkomen ongeloofwaardig dat Poetin zorgen maakt om lidmaatschap Oekraïne uit zelfverdediging. Poetin gelooft echt niet dat de 30 NAVO-landen met elkaar eens worden om een kernmacht aan te vallen. Poetin valt alleen landen binnen die geen lid zijn van NAVO, want dat zijn speelballen voor hem.

Rusland heeft een verdrag ondertekent met Oekraïne, waarbij Oekraïne hun Sovjet-kernwapens opgegeven heeft in ruil voor erkenning van de soevereiniteit en de grenzen van Oekraïne door Rusland. Dat is juist waar Poetin schijt aan heeft gehad met annexatie van de Krim. En daarmee wil jij een verdrag mee ondertekenen.

Dan wordt in dit artikel ook nog Oekraïne gelijk te stellen met Poetin-Rusland met: “twee landen die wat betreft conservatisme, nationalisme en oligarchisch “crony capitalism” weinig voor elkaar onderdoen”. In Oekraïne waren voor de oorlog tenminste verkiezingen waar de oude presidenten werden afgezet, waar zelfstandige media zijn; dat kan je van Poetin-Rusland niet zeggen. Zelensky heeft een wet doorgevoerd zodat oligarchen geen politieke partijen meer mogen financieren of meedoen met privatiseringen, aldus het artikel van occrp.org waar jij naar verwijst.

En vermelding: “dat wapenleveranties het conflict in Oekraïne voor zeker een decade kunnen oprekken”. Nou daaronder kun je iedere verzet tegen invasies onder rangschikken. Iedere verzet vanuit een verdedigend land rekt een oorlog op. Met andere woorden: het land dat verzet tegen een inval is schuldig voor het leed – dat is wat in dit artikel wordt gepredikt. Passiviteit en collaboratie met onderdrukkers en bezetters wordt hiermee impliciet aanbevolen.

De verwijzing naar NAVO in Afghanistan is ook gezwets. Het ging daar om ISAF, de International Security Assistance Force, die door VN Veiligheidsraad is ingesteld. In 2003 is het overgedragen aan de NAVO door VN-Veiligheidsraad waar Rusland en China ieder een veto hebben en het dus niet tegengehouden hebben. En dat zogenaamd de “vermeende daders van 11 September 2001” is redenatie van een volger van complottheorie-fantasieën.

En dan wordt NAVO ook nog eens de schuld van falende staat Libië. De falende staat kwam door strijd tegen Gaddafi en verdeeldheid in de maatschappij. Er was daar een opstand tegen Gaddafi vanuit de bevolking. In de wereld van Hector Reban zijn alle mensen uit het niet-Westen blijkbaar maar passieve pionnen en is alles de verdiensten/schuld van de NAVO.

Bij een oorlog bestaat bijna iedere twee kamp uit een bondgenootschap. Het Nederlands verzet uit gereformeerden, monarchisten, communisten enzovoorts. De geallieerden uit VS, SU enzovoorts. Wij moeten de kamp kiezen die onze doelen van ethiek en waarheid het meest verder helpen.

Jij predikt passiviteit, en passiviteit is altijd in het voordeel van de agressor. In dit geval Poetin.

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  SG

“Het is volkomen ongeloofwaardig dat Poetin zorgen maakt om lidmaatschap Oekraïne uit zelfverdediging,” want de NAVO heeft Rusland nog nooit binnen gevallen en grenst al aan Rusland, redeneert SG . Tja, alsof het verleden garanties kan bieden voor de toekomst. Alsof al die politici, wetenschappers en militairen die waarschuwden tegen deze confrontatiepolitiek, eigenlijk al Poetinisten avant la lettre waren.
Het soort argumentatie is kenmerkend voor het oorlogsdenken. We wijzen een nieuwe Hitler aan en gaan dan allerlei gedachten uit zijn brein aan hem toekennen. De nieuwe Hitler wil alleen maar een beetje spelen met andere staten. Om 1 of andere reden is het onvoorstelbaar dat Russen zich echt zorgen zouden kunnen maken over een buurland met (kern)wapens op hun gericht en wie weet wat voor andere projecten er nog meer spelen. De vraag aan SG is dan waarom de VS zich altijd zo’n zorgen maken over hun “achtertuin” en of ze Mexico zouden toestaan (of Cuba in 1962) Chinese kernwapens of zo te plaatsen.
De annexatie van de Krim was internationaal rechterlijk illegaal. Maar zoals met alle conflicten die tot een vreedzaam einde gebracht moeten worden, zal uiteindelijk onderhandeld moeten worden tussen oorlogvoerende partijen. Dat betekent het vinden van oplossingen in een internationale setting voor de ontstane problemen rond bv Oekrainse veiligheid, NAVO lid maatschap, De Krim en de Donbas. De andere manier, die SG kennelijk voor zich ziet, is oorlog voeren totdat 1 partij volledig van de kaart is geveegd.

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

“In Oekraïne waren tenminste nog verkiezingen waarbij presidenten werden afgezet”. Dat is een wel heel summiere verdediging van een land dat getekend wordt door oligarchen, corruptie, vervolging, verbod van partijen, verdwijningen van activisten, onderdrukking van vakbonden. Het is voor mij onbestaanbaar Oekraïne als staat te verdedigen, maar zonder al te veel kennis is dat waarschijnlijk wel te doen.
In 2003 is de bezetting van Afghanistan officieel overgedragen aan de NAVO, na een wijziging van de artikel 5 procedure. Idd is de bezetting goedgekeurd door de VN Veiligheidsraad, maar dat zegt meer over die raad dan over de morele implicaties van 20 jaar bezetting en de sancties van nu. Ik zou zeggen: misdadig als je ziet wat voor ellende er is aangericht. SG zegt: helemaal toppie – lekker spelen met zo’n land – en als je tegen bent, ben je een complotter.
De falende staat Libië kwam door het verzet tegen Qadaffi, dat is weer zo’n krankzinnig schoonwassen door een oorlogszuchtige goedprater. De NAVO bombardeerde, de NAVO faciliteerde. We came, we saw, he died, zei hogepriesteres Hillary. Maar SG weet toch nog een gaatje voor minimalisering te vinden.

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

“Wij moeten de kamp kiezen die onze doelen van ethiek en waarheid het meest verder helpen”, zegt SG in een oprisping van zelf feliciterende geschiedsvervalsing en ontkenning. Ik kies dus geen kamp. Ik kies geen favoriete staat of favoriet bondgenootschap. Ik kies voor burgers en wat voor hen het beste is.
Ja, ik twijfel of in een voorlopig conventionele oorlog het eventueel goed zou kunnen uitpakken wapens voor zelfverdediging te geven, zoals de Spaanse Republiek ook wapens nodig had, maar werden gedwarsboomd door de landen van “ethiek en waarheid”, GB, Frankrijk, VS. Maar gezien de genoemde omstandigheden die ik in het artikel beschrijf, kwam ik iig op het moment van schrijven tot de conclusie dat dat averechts zou gaan uitpakken – met alle gevolgen voor Oekraïense bevolking, maar ook voor de Europese bevolking, van dien.
Passiviteit, of “appeasement”, dat is weer zo’n propagandistische frase uit het oorlogskamp dat alleen maar oplossingen ziet in meer geweld en meer wapens. Ik ben helemaal niet passief. Ik zie alleen nut in andere activiteiten dan in jouw sprong op een zegekar van een bondgenootschap dat zelf ook niet deugt. Ik heb geschreven over onderhandelingen en waarom; over niet-militaire steun aan de bevolking; over de opbouw van een pan-Europese veiligheidsarchitectuur; over het kernwapenvrij maken van Europa inclusief Russisch Europa.
Als niet grijpen naar wapens, maar proberen om vrede te organiseren, staat voor passiviteit, dan ben je weinig minder dan een nuttige idioot van de wapenindustrie.

SG
2 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

In deze reactie ontken je dat er een opstand was in Libië tegen Gadaffi. Reban ontken zeker het gehele bestaan van de Arabische Lente.

“Het is voor mij onbestaanbaar Oekraïne als staat te verdedigen”
Dus bij problemen in een land ontken je een gehele Staat.

In het artikel spreek je over een NAVO-invasie, net alsof de gehele NAVO-organisatie met ale landen de inval gedaan heeft toen Taliban er zat. Met toezeggen van alle lidstaten. Dat is feitelijk onjuist en daar wijs ik op.

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  SG

Ik zeg helemaal niet dat er geen opstandelingen waren in Libië, ik geef de NAVO een aanmerkelijk aandeel in de verantwoordelijkheid dat Libië nu een failed state is. Hillary klopte zichzelf er voor op de borst.

Ik zei dat de NAVO 20 jaar lang onder haar vlag Afghanistan heeft kunnen bezetten. Nou ja, formeel dan 18 jaar onder NAVO vlag en 2 jaar door NAVO landen zonder officieel mandaat. Over een invasie heb ik het niet gehad. Ja, in verband met Rusland nu in Oekraine: zo’n 7 keer ofzo. In Irak was er wel een invasie door VS en “welwillenden”.

SG
2 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

“eigenlijk al Poetinisten avant la lettre waren”

Dat is een drogreden – onjuist woorden in iemands mond leggen.
Ik noem hier niemand een Poetinist. Wij hebben een meningsverschil is wat de actie moet zijn. En mijn mening is dat jouw tactiek averechts werkt, omdat passiviteit niet democratie of vrijheid dichterbij brengt, maar de overwinning van Poetin – naar mijn mening. Daar verschillen wij van mening. Blijkbaar snap je niet tussen een meningsverschil en kwade intentie. Blijkbaar is iedereen die niet met je eens bent opeens een imperialisten-lakei en een oorlogsmaniak. En dat is ook weer een drogreden, namelijk persoonlijke aanval.

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  SG

Nee, je noemt niemand een Poetinist, je suggereerde het slechts tussen de regels door 🙂 Maar ik ben blij dat je het niet zo bedoelt.

Ja, ik vind passiviteit op het gebied van werken aan vrede en niet stoppen van een oorlog maar die juist intensiveren, doorgaans geen vruchtbare manier. Er moet onderhandeld worden; er moet internationale druk aangebracht worden om te onderhandelen. Maar de VS hebben daar geen belang bij, de EU volgt de VS en China houdt zich ook afzijdig.

Inmiddels is me totaal onduidelijk wat de Russen willen bereiken met deze oorlog. Het lijkt erop alsof ze een hele band “NovoRossia” willen aanleggen van Moldavië tot Rostov aan de Don. Als het inderdaad zo is dat diep ideologische motieven rond het bestaan van Oekraïne een veel grotere rol spelen, dan hun behoefte aan veiligheid tov een vijandig bondgenootschap, dan staat mijn standpunt een stuk zwakker.

Marcel
2 jaren geleden
Antwoord aan  SG

En voor wat de Krim betreft, men vergeet dat dat al de onafhankelijkheid uitriep voordat Oekraïne zelf onafhankelijk werd. In januari 1991, nog onder de Sovjet-Unie, hield de Krim een referendum om bij Moskou te horen en niet langer bij Kiev. Daarmee werd het de jure een autonome socialistische Sovjetrepubliek. Toen Oekraïne pas in augustus 1991 een referendum hield, beschouwde de Krim zich al niet als onderdeel van Oekraïne. Maar Oekraïne accepteerde dat niet. Tussen 1991 en 2014 was het een constant getouwtrek tussen de twee entiteiten. De Krim had een eigen grondwet. In 1995 gebruikte Oekraïne,aangemoedigd door het Memorandum van Boedapest, aangemoedigd door het speciale troepen om de regering van de Krim omver te werpen en de grondwet ongeldig te maken.Na het referendum in 2014 vroeg de Krim om lid te worden van de Russische Federatie(in 1954 deed Nikita Chroesjtsjov de Krim cadeau aan Oekraïne). Het was dus niet Rusland dat de Krim veroverde, maar de inwoners van de Krim die hun autoriteiten toestemming hadden gegeven om aansluiting bij Rusland te vragen. Maar daarover spreekt niemand in het westen….

SG
2 jaren geleden

Jij loopt te promoten dat er geen wapens of steun wordt gegeven aan Oekraïne. En tegelijkertijd te prediken dat er onderhandelingen komen. Als er geen wapensteun gegeven wordt aan Oekraïne en als er geen Oekraïens verzet zou zijn, dan zou er helemaal geen onderhandelingen komen. Want dan zou Poetin het land veroveren.

Een onderhandeling gebeurt pas als er twee partijen zijn die iets van elkaar willen en dat alleen in een gewenste mate krijgen door uitruil. Waarom zou Poetin onderhandelen met een partij als hij gemakkelijk kan krijgen wat hij wil met geweld? Pas alleen als Poetin voordelen haalt uit onderhandelingen en nadelen voorkomt, dan komt er een onderhandelingsresultaat. Daarom zijn sancties, wapenlevering, Oekraïense verzet maatgevend. Om die weg te halen en vermoedelijk deel van het veroverd gebied behouden, zal Poetin vermoedelijk op een akkoord gooien. Je haalt zelf de WOII aan en daar waren pas op eind onderhandelingen toen de geallieerden al in Berlijn waren. Ik had altijd jouw soort mening, maar dat negeert dat de voorgestelde middelen (nietsdoen) niets verder helpt.

En ik heb nooit beweerd dat de oorlog alleen kan eindigen met de vernietiging van een van de kampen. De enige kamp die mogelijk vernietigd kan worden, is de Oekraïense. De oorlog eindigt of met de complete verovering van Oekraïne door Poetin of door onderhandelingen. En onderhandelingen is wenselijk, maar gebeuren alleen als Poetin niet Oekraïne kan veroveren.

Dezelfde passieve en pacifistische plannen zou nooit WOII tot einde gebracht hebben, met uitzondering van een mogelijke Hitler-overwinning. Bij de Spaanse Burgeroorlog had je bij de republikeinen nog de stalinisten die de CNT-anarchisten en POUM-isten aanvielen en uitmoorden, dan zou je volgens jouw logica ook geen kant kunnen kiezen. Dan zou je daar steun aan republikeinen afzeiken. En als Frankrijk wel bleef doorgaan met steun aan de Spaanse republikeinen zou je ze afzeiken wegens het toenmalige koloniale rijk van Frankrijk.

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  SG

Onderhandelingen niet alleen tussen Rusland en Oekraïne, maar tussen Rusland, Oekraïne en de rest van de wereld. Het is zo dat als 2 partijen onderhandelen, maar in oorlog zijn, ze beiden doorgaan met oorlog voeren om een betere uitgangspositie in de onderhandelingen te krijgen. Dat is de onderhandelingsparadox.

Vandaar dat je druk van de rest van de wereld moet laten meewegen, zodat het niet alleen gaat om wie de sterkste partij is van 2, maar welke kosten en baten er kunnen worden opgelegd aan beiden. Daarom een pleidooi voor een nieuwe regionale en mondiale veiligheidsarchitectuur.

Nee, WOII was een voorbeeld dat een boze macht alleen gestopt kon worden door een overmaat aan goede macht. Dat is nu precies de reden waarom het westen van iedere vijand een nieuwe Hitler maakt, zoals ik in het artikel betoog. Of Poetin een nieuwe Hitler is, weet ik niet. Diverse keren heeft hij aangegeven wat zijn rode lijnen waren, maar daar werd stelselmatig tegenaan gedrukt. Ik twijfel nu of zijn “denazificatie” rechtvaardiging echt alleen voor de Bühne was (“demagogisch gelegenheidsargument”) of dat hij, zoals sommige politicologen in Rusland schrijven, ze echt grote delen van Oekraïne willen “zuiveren” van alle anti-Russische elementen, die je dan heel breed zou moeten opvatten.

Als dat laatste het geval blijkt te zijn – ik had de indruk dat dat vroeger zeker niet zo was – dan wordt het een ander verhaal.

Marcel
2 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Om de Derde Wereldoorlog en de kernaanval op Rusland af te wenden en het herstel van nazilanden te voorkomen, besloot de Russische overheid orde op zaken te stellen in de Oekraïne.Overheden en de media in westerse landen blijven tegen het publiek liegen over de redenen van de Russische operaties in Oekraïne. “Oekraïne maakt deel uit van het Amerikaanse plan. Ze kregen wat ze wilden: een conflict met Rusland. Oekraïne is een strategisch belangrijk land voor de Verenigde Staten, waarmee Washington zich moet verzetten tegen Moskou. De Verenigde Staten hebben zich vanwege hun eigen behoeften altijd bemoeid met de interne aangelegenheden van andere landen. Regime change is iets waar we heel goed in zijn. We deden dat in 2014 in Oekraïne, het was een staatsgreep, die de democratisch gekozen president ten val bracht. Acties van de nieuwe pro-West-Oekraïense autoriteiten leidden tot de vervolging van de Russisch sprekende bevolking en vervolgens tot de volledige genocide in de Donbass,” vertelde de Amerikaanse regisseur Oliver Stone. “Een speciale operatie in de Oekraïne heeft een groot conflict voorkomen, dat zou plaatsvinden op Russisch grondgebied. Vijanden vormden de creatie van nieuwe geopolitieke wapens, gebruikten Russofobie, veranderden de Oekraïne in anti-Rusland en Rusland kan het ontstaan ​​van anti-Russische gebieden rondom Rusland niet toestaan,” zegt Poetin…
De Oekraïense oorlog begon niet nu in februari 2022,maar veel eerder-sinds 2016, toen de toenmalige president van Oekraïne zei: “Onze kinderen gaan naar de kleuterschool en die van hen niet” – verwijzend naar Donbas.’Onze kinderen zullen hun school afmaken, die van hen niet. Wij krijgen pensioenen, zij niet’. Op dat moment, in 2016, beloofde hij deze oorlog die vandaag plaatsvindt.In deze fascistische staat is ook een wet aangenomen ,waarin gesteld wordt dat Russen niet tot de inheemse volken behoren. De Russische taal is verboden op scholen, bij de overheid en in culturele zaken.Deze achtervolging tegen een hele Russische natie doet me denken aan Kristallen Nacht en de periode vóór 1940, toen Joden zich in een vergelijkbare positie bevonden.Er zijn nog vele voorbeelden die aantonen dat fascisme en nazisme geen marginale zaak is in Oekraïne.Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog trad in een Europees land een regering aan met nazi’s op sleutelposities.De regering in Kiev kreeg van verschillende fascistische en nazi-paramilitaire groepen zoals de Azov-brigade. Hun symbool: de wolfsangel, geleend van de SS-troepen in Nazi-Duitsland.Zij vertonen zich met hakenkruisvlaggen en runentekens die ook de SS gebruikte en brengen openlijk de Hitlergroet.Deze neonazi’s al jaren deel uitmaken van het Oekraïense leger en politie.Jarenlang zweeg het Westen over het bloedbad-genocide onder Russischtalige Oekraïners door Oekraïnse fascistische overheid, zonder ooit druk op Kiev uit te oefenen(Conflictgerelateerde burgerslachtoffers van de VN-missie).De EU was niet in staat de uitvoering van de Minsk-akkoorden te bevorderen – integendeel, ze reageerde niet toen Oekraïne zijn eigen bevolking in de Donbas bombardeerde. Had ze dat wel gedaan, dan had Vladimir Poetin niet hoeven reageren.En afwezig in de diplomatieke fase, onderscheidde de EU zich door het conflict aan te wakkeren.Het is deze stilte die de Rusland tot actie dwong.

Hector Reban
2 jaren geleden

Anatol, Lieven van Responsable statecraft:

“A U.S. strategy of using the war in Ukraine to weaken Russia is also of course completely incompatible with the search for a ceasefire and even a provisional peace settlement.”

https://responsiblestatecraft.org/2022/04/28/the-media-is-failing-us-on-ukraine/

Hector Reban
2 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

n such a context, according to people critical of both Russia’s invasion and NATO’s actions leading up to it, room for nuance has all but disappeared. “Displaying anti-war activism in the circumstances can unfortunately be seen as a sign of support for Putin,” an adviser to the European Parliament who requested anonymity to discuss a sensitive issue told The Intercept. “You either have to be 100 percent on one side or on the other side. Any variation becomes suspect and raises questions about your loyalty and your motivations. That’s another terrible outcome of this war because in my opinion, this kind of vulgarization, primitivization of discourse is highly damaging to the quality not only of foreign policy, but also of our democracy.”

https://theintercept.com/2022/05/05/nato-countries-russia-ukraine-left/