France is een overrompelende media satire met een fantastische Leá Seydoux in de hoofdrol.

De altijd onvoorspelbare Franse regisseur Bruno Dumont heeft een uitzinnige media satire gemaakt. Het is nogal een stap van zijn sociaal-realistisch getinte drama naar een politiek geladen onderwerp. Dumont had al stapjes in die richting gedaan, toch komt deze film als een donderende verrassing. Als provocateur heeft hij natuurlijk een ideaal onderwerp om los te gaan op de corrupte nieuwscultuur in Frankrijk. Dumont bekritiseerd gedetailleerd de manipulatie van de media, en doet dat met veel zwarte humor.

Leá Seydoux speelt France de Meurs, de presentatrice van een dagelijks nieuwsprogramma. Ook gaat ze soms op pad om nieuws verhalen vast te leggen. Onbevreesd stort France zich in oorlogsgebieden, en ensceneert het een en ander, gelukkig heeft ze een kogelvrij vest aan. Alles in dienst van spanning, sensatie en hoge kijkcijfers. Er zit tevens een betoog over beroemd zijn in de film verwerkt. Zonder de adoratie van haar fans verkruimelt de realiteit van France. Op het moment dat ze per ongeluk een motorrijder omver rijdt met haar auto, belandt ze in een existentiële crisis. France stopt met haar televisieprogramma om tot inkeer te komen. Ze mengt zich zowaar met ‘gewone’ mensen in, wat tamelijk rampzalig uitpakt. De film zit vol met duizelingwekkende, onverwachte wendingen.

Na het spectaculaire eerste uur gaat Dumont in het tweede deel van de film de diepte in. Een slecht gekozen affaire in een kuuroord is heerlijk frivool. France gaat onder meer op reportage in het verwaaide Noord-Franse gewest waar Dumont geboren is, en vele films maakte. In die scene wordt eventjes getoond hoe interviews in elkaar worden gezet.

De film heeft als drama veel te danken aan de fenomenale hoofdrol van Leá Seydoux als de ijskoningin France. De garderobe van France vraagt om een uitvoerige recensie. In het begin van het verhaal zijn de fel roze en rode tinten van haar kleding bijna teveel voor de camera. Later tijdens de depressie van France overheersen de kleuren grijs en grijsblauw. Dat kleur schema is briljant uitgewerkt door de kostuumontwerpers. De kostumering is hier geen detail maar essentieel ingrediënt van de vertelling.

Laten we ook niet vergeten dat de onbeschaamde humor van Dumont het tot een memorabel spektakel maakt. Hij lijkt mijlenver van films als La Vie de Jésus, L’Humanité en Camille Claudel 1915. Wat France en de vorige meesterwerken van Dumont gemeen hebben is de authenticiteit, de aandacht voor detail en de formidabele vrouwenrollen. Blanche Gardin levert trouwens geweldig tegenspel met haar rol van Lou, de producent van France. Het is een onvergetelijk sarcastische rol.

France (Paradiso Film) vanaf 19 mei in de bioscopen.

Ulrik van Tongeren

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties