Het docudrama Il bico is een hypnotiserende verkenning van één van de diepste kloven van de wereld.

In 1961 toog een groep jonge speleologen uit Noord-Italië naar het Pollino gebergte in Calabrië. Het doel was om  de bijna zevenhonderd diepe Bifurto kloof in kaart te brengen. De Italiaanse regisseur Michelangelo Frammartino heeft een gedramatiseerde reconstructie gemaakt van deze tocht, het is een docudrama met mystieke trekjes geworden. Dit is  zijn derde lange film na Il Dono en Le Quarto Volte.

Il bico is een dialoogloze film, en er zijn twee parallelle verhalen: de speleologen tegenover de dorpsbevolking. Het enige personage wat duidelijk herkenbaar in beeld komt is een oude koeienherder die ernstig ziek is. Hij is de muze van de film. 

Frammartino maakt mysterieuze films die ook aards zijn. Het zijn odes aan de natuur, en filosofieën over de plaats van de mens in de natuur. Hij creëert in zijn film de hoge bergen en de onpeilbare diepe spelonk als dwingende tegenstelling. 

Veel is vanuit de kloof gefilmd, we krijgen dan een blik uit het donker naar het licht daarbuiten. Die tochten naar beneden in het schaarse licht tonen ondergrondse meren en door erosie bewerkte grotwanden. Het is ook een vertelling waarbij de nietigheid van de mens bijna wurgend is. Er zijn onvergetelijke shots van ver boven. De koeien en de mensen zijn nog kleiner dan speelgoedfiguurtjes. 

Dergelijke beelden en de opnamen van de bloedstollende afdalingen in de Bifurto kloof roepen veel vragen op hoe de makers dat in hemelsnaam voor elkaar hebben gekregen. De kleine digitale camera’s moeten hierbij een beslissende rol gespeeld hebben. De visuele grandeur van de film werkt hypnotiserend. Het sterke gebruik van de geluidsband voegt een extra dimensie toe.  

Zo te zien ontsluiert Il bico het mysterie van de Bifurto kloof. Het tegenovergestelde vindt plaats, de onpeilbare diepte zal altijd bestaan, lang nadat de mens van de aardbodem is verdwenen. 

Il buco (Imagine Film Distributie Nederland) nu in de bioscopen.

Ulrik van Tongeren