ik wil je geruststellende woorden
gefluisterd in mijn oren
beloof me dat alles goed komt
behoed me voor de afgrond
ik kan niet meer 

alsjeblieft denk voor mij
al is het maar voor even
zodat ik mijn ogen kan sluiten
mij in je armen kan overgeven
ik kan niet meer 

al wat je voor mij doet
zelfs het kleinste gebaar
geeft mij zoveel goeds
ik heb je nodig, al ben je niet altijd daar
ik kan niet meer 

weet dat ik op je wacht
zodra de maan verschijnt
en de roep van de uil in de
verte tussen de bomen verdwijnt
ik kan niet meer  

laat me niet alleen, zie mijn tranen
ik ben bang, ga niet heen
er wacht mij slechts het donker, de kou
weet ik kan niet leven zonder jou
ik kan niet meer

tekst Marina Verte | foto Frans Artz