Cow is een aangrijpende documentaire over de levenscyclus van melkkoe Luma.

Gedurende vier jaar volgde de Britse filmmaakster Andrea Arnold de koe Luma op een melkveebedrijf in Kent. Waar documentaires over boerderijdieren doorgaans afstandelijk zijn, is hier sprake van een persoonlijker aanpak. We leren Luma kennen van onschuldig jong tot nukkige oudere koe die haar kalveren wil beschermen. Beelden zoals koeien die aan melkmachines hun melk geven laten een compleet beeld van het leven van een melkkoe zien. Cow is een unieke documentaire van een eigenzinnige filmauteur.  

De Russische documentaire Gunda, dat over een varken gaat, is een stuk afstandelijker dan de docu Cow. Arnold wil de kijker zo dicht mogelijk bij Luma brengen, de camera zit er bovenop. Alsof we Luma en de geur van de stal kunnen ruiken. Het innerlijke leven van een boerderijdier wordt gepassioneerd weergegeven. De interactie tussen de boeren en koeien wordt vrijwel niet getoond. Zo is er geen vertelstem of uitleggende tekst in beeld. Wel is er popmuziek die vanuit de luidsprekers in de stallen schalt.

Bij het gekozen melkveebedrijf staan de koeien in het weiland, terwijl er genoeg boerderijen zijn waar de koeien twaalf maanden per jaar op stal staan. In de lente worden de koeien losgelaten. Beelden van de koeien in de weide, zelfs in het donker, zijn episch en poëtisch. 

Cow is niet opgezet als vlammend pamflet over de exploitatie van boerderijdieren. Het is veeleer een lyrische kennismaking met het leven van een koe, het wil de empathie kweken voor het zware leven van deze dieren, die ons dienen.

De speelfilms van Andrea Arnold (American Honey, Fishtank) hebben een sociaal-realistische inslag, maar zitten ook vol poëtische momenten. Met haar eerste documentaire is ze op een zelfde wijze aan het werk gegaan. Ze hanteert de ‘vlieg op de muur methode’ van documentaire maken, dat zeggen wil dat de makers buiten beeld blijven. De Amerikaanse filmmaker Frederick Wiseman geldt als meester van deze methode. Zijn documentaires zijn complex, en duren extreem lang, terwijl bij Cow veel informatie binnen 94 minuten gepropt moest worden.

De documentaire is niet zozeer informatief over het houden van vee. Dierenwelzijn en industriële veeteelt zijn een ongemakkelijke combinatie. Cow is  vooral een emotionele kennismaking met Luma. Het is hartverscheurend wanneer haar kalfje wordt afgepakt, ook dat kalfje wordt een tijdje gevolgd. De kop, of zeggen we tegenwoordig hoofd, van Luma is vaak prominent in beeld. Haar grote ogen kijken ons aan. Wat ziet ze? Zelfs de ogen van een koe hebben een onpeilbare diepte. Wie de documentaire gezien heeft zal zeker nooit de expressieve ogen van Luma vergeten.

Cow (Cherry Pickers Filmdistributie) nu in de bioscopen.

Ulrik van Tongeren

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties