ik wilde het net als jij
vasthouden, omklemmen
verweven zijn, samen wij

laat me niet alleen
kwets me niet, beloof het
je smeekte, hoorde je geween

mijn vingers raakten jouw hand
voorzichtig, gaandeweg steeds vaster
je had je aan mij vastgeklampt

we stonden op dun ijs
niet sterk genoeg liefde te dragen
meedogenloos de tol, de prijs

koud, donker water zoog mij mee
in de verte zag ik je glazige ogen
jij boven, ik die in de diepte verdween

je hebt mij losgelaten
hoorde niet mijn smeekbeden
de pijn zal ik zwijgend dragen

tekst Marina Verte | foto Arton Den Bosch