Gemma van het Oostenrijkse regieduo Tizza Covi en Rainer Frimmel is een intrigerende mix van documentaire en fictie.
Vera Gemma is een actrice van middelbare leeftijd die in Rome leeft en moeizaam een carrière bijeen harkt. Ze laat haar gezicht zien bij modeshows en evenementen, hopend op een auditie voor een filmrol. Probleem is dat ze in de schaduw leeft van haar beroemde vader Guiliano Gemma. Hij was een legendarisch acteur die beroemd werd door zijn rollen in spaghettiwesterns.
Als haar chauffeur per ongeluk een achtjarig jongetje aanrijdt, raakt ze betrokken bij de schimmige levenswandel van zijn vader.
Gemma is een film waarvan je niet weet waar non-fictie eindigt en fictie begint. Het is een taboe om te zeggen dat een personage in een documentaire zichzelf speelt. We moeten vooral in de illusie blijven geloven dat het leven wordt betrapt. Vera speelt zichzelf. Ze beseft dat ze als 52-jarige actrice geen grote loopbaan meer heeft, ook al speelde ze kleine rolletjes in films van grote regisseurs. Nog altijd heeft ze een waanzinnig leven gehad in de filmwereld, het theater en televisie. En zelfs als circusartieste temde ze leeuwen en tijgers. Maar haar beroemde vader was altijd een vloek en zegen. Haar prestaties worden nog steeds afgemeten aan die van haar vader.
Nu hangt ze rond aan de rand van het society leven. Waarlijk aangrijpend is de film als ze het over de vergankelijkheid van schoonheid heeft. Vera groeide op in een gezin waar schoonheid hoog in het vaandel stond, haar vader Guiliano was immers buitengewoon aantrekkelijk. Langzaamaan raakt ze verwijderd van het ideaalbeeld. Dat is voor de gewone burger ouder worden. In de wereld van de rijken en beroemdheden is dat een vloek. Vera’s verleden bevat ongetwijfeld exploitatie door de filmindustrie. En foute mannen die op haar geld aasden.
Na het verkeersongeval toont Vera haar kwetsbare menselijkheid door haar zorg voor het jongetje. Ze toont zich royaal en loyaal, tot in het extreme. Wat zit daarachter? Is het alleen maar zorgzaamheid. Dit deel van de film is ongemakkelijk om te bekijken. De nobele intenties van Vera dreigen afgestraft te worden. Zeldzaam aangrijpend is het einde van Vera. Dat roept de vraag op in hoeverre de episode met het jongetje en zijn vader gebaseerd is op ware feiten.
Vera (Arti Film) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren