Frankrijk kent momenteel sociale bewegingen zonder precedent. Zoals nu is het nog nooit geweest. Miljoenen demonstranten gingen de straat op in het hele land en niet alleen in Parijs. Een dergelijke protestbeweging is
de afgelopen 30 jaar niet meer voorgekomen. De kracht van de beweging is, dat alle vakbonden zich voor het verzet verenigd hebben via een gemeenschappelijke verklaring. In de protestbeweging worden niet alleen
gepensioneerden gemobiliseerd, de deelnemers zijn van alle generaties. De protesten richten zich met name op Macron’s hervormingsplan van de pensioenen, waarbij de pensioenleeftijd wordt verhoogd van 62 jaar naar 64 jaar.
Achter de acties spelen ook andere aspecten, zoals arbeidsvoorwaarden, de hoogte van de lonen nu de inflatie zo is toegenomen en meer in zijn algemeenheid de arbeidsomstandigheden.
De regering Macron lijkt door de protestbewegingen in grote moeilijkheden te komen, maar wil niet wijken. Wat is de volgende stap in deze acties? Op dit moment zijn er vakanties in Frankrijk maar op 7 maart komt er een grote krachtmeting. De vakbonden willen een algehele blokkade van Frankrijk en gaat er een stakingsoproep de deur uit voor een algemene staking. De actievoerders stellen dat er een grote ongelijkheid in beloning is tussen mannen en vrouwen en daardoor zijn er ook grote verschillen in de pensioenen voor mannen en vrouwen. Internationale vrouwendag is op 8 maart en vrouwen willen de acties aangrijpen om dit aan de kaak te stellen. Op 9 maart zijn er dan samenkomsten van arbeiders en burgers over hoe verder te gaan.
Probleem is, dat rechts en extreemrechts de meerderheid heeft terwijl links nog geen geloofwaardig alternatief heeft geformuleerd. Maar er is voor het eerst sinds 30 jaar weer hoop, maar ook veel onzekerheid over wat de toekomst gaat brengen. Sommigen zeggen “Er zit een beetje mei ´68 in de lucht”, anderen vergelijken de huidige opstanden in Frankrijk met de Arabische Lente wat ook een beweging was rond een concreet thema dat steeds breder werd. Een slogan in de protestbeweging is o.a. ‘we willen niet langer slaaf zijn van de maatschappij, maar eisen een rechtvaardig deel van de rijkdom’.
Ook speelt op de achtergrond een andere houding ten opzichte van betaalde arbeid mee. Sommigen willen een vierdaagse werkweek. De COVID pandemie heeft de opvattingen over de organisatie van arbeid veranderd. Men heeft ontdekt dat er ook vaak vanuit huis gewerkt kan worden en er zijn geluiden om mogelijkheden te onderzoeken om uit de oude tredmolen van arbeid te stappen.
Rapportage van de coördinatievergadering van het Europese netwerk van de Euromarsen.
Piet van der Lende