Love Life is een ingetogen studie over het uiteenvallen van een gezin, na een tragisch ongeval.
In de negende film van Koji Fukada “Love Life”, staat een jong pasgetrouwd koppel centraal. Taeko (Fumino Kimura) en Jiro (Kenta Nagayama) zijn schijnbaar gelukkig met het zesjarige zoontje uit het vorige huwelijk van Taeko tot het noodlot toeslaat en hun zoon Keita sterft tijdens een val in het bad. Zijn dood stemt tot nadenken. Overlijden door een ongeluk kan ons tenslotte allemaal overkomen. Love Life is een beschouwing over de dood. Het toont hoe de moeder en vader het verlies op verschillende manieren verwerken.
Fukada heeft zijn film diepte gegeven door er een soort driehoeksverhouding in te verwerken. De Koreaanse Park (Atom Sunada), vader van Keita, verschijnt op het toneel tijdens de begrafenis van het zoontje. De doofstomme man was jaren verdwenen, en is dakloos. Park is de katalysator die onderhuidse emoties weet los te maken. De gebarentaal tussen Taeko en Park ontvouwt een emotionele laag. Love Life mag dan simpel lijken, maar Fukada heeft de donkere kanten van het familieleven subtiel weergegeven. Hij doet dat op een lichtvoetige wijze, waardoor enkele emotionele uitbarstingen hard aankomen.
Dit is de zeldzame film waar beelden daadwerkelijk het verhaal vertellen. Met de inrichting van het huis, met familiefoto’s en de markeringen van Keita’s groei op de muur. Juist dergelijke details grijpen ons naar de strot en niet zozeer de woorden. De formidabele Fumino Kimura als Taeko oogt emotieloos, waar de andere familieleden snikkend rondscharrelen. Pas de komst van haar ex-man ontdooit haar. Er is geen seksuele, maar een emotionele relatie tussen beiden.
Ze wil Park redden, dat is haar manier om het intense verdriet en de schaamte over de dood van haar zoontje te verwerken. De scheurtjes in de relatie tussen Taeko en Jiro, werden verhuld door hun levenslustig zoontje.
Grappig dat de regisseur de handeling extreem compact heeft gemaakt. In de torenflat tegenover het stel wonen de ouders van Taeko, en in dezelfde straat staat de Japanse sociale dienst waar Taeko en Jiro werken. Alles dus op loopafstand. De film werd jaren geleden bedacht. Nu zitten we middenin de vijftien minuten smart-steden waar wereldwijd mee geëxperimenteerd wordt. Love Life gesitueerd tussen de uitzichtloze en beklemmende torenflats is een onverwacht profetische film.
Love Life (Imagine) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren