The Blue Caftan is een gloedvolle en stemmige vertelling over een kleermakers echtpaar in Marokko.
Klassieke ambachten verdwijnen razendsnel en maken plaats voor industriële producenten. Gelukkig houdt de Marokkaanse regisseuse Maryam Touzani van ambachten. Haar debuutfilm gaat over een kleine bakkerij in Casablanca. Blue Caftan is gesitueerd in de medina van Salé en gaat over een naaiatelier van traditionele Kaftans. De eerste beelden tonen hoe een kleermaker liefdevol en nauwkeurig de stof van een schitterend blauwe kaftan beroerd. Touzani heeft op dezelfde liefdevolle en ambachtelijke wijze haar film vormgegeven.
Kleermaker Halim (Salhe Bakri) drijft zijn vrouw Mina (Lubna Azabal) tot wanhoop met zijn perfectionistische werkwijze terwijl zijn klanten hem aanvuren om haast te maken met hun bestellingen. Het echtpaar neemt Youssef (Ayoub Messioui) als leerling en hulpje in dienst. De jongeling is gefascineerd door het vakmanschap van Halim. Er ontstaat een onderhuidse broeierige relatie tussen de kleermaker en zijn hulp, wat resulteert in een gecompliceerde driehoeksverhouding. Mina heeft daarnaast een slepende ziekte waarvan de ernst langzaamaan wordt onthuld.
Die drie personages observeren elkaar obsessief. Het is mooi dat hier weer een verhaal met beelden wordt verteld. Dat de film over smeulende geheimen gaat hoeft niet met woorden verteld te worden. De uitvoerig getoonde details van het kleren maken werken hypnotiserend. Al die ingenieuze gouden stiksels tegen het petroleumblauwe gewaad zijn van een immense schoonheid. De beelden zijn sensueel. De mandarijntjes waar Mina zo van houdt, worden bijna seksueel verbeeld. Het mooiste beeld van de film is een schaal mandarijnen waarvan er enkele in rotting verkeren.
Touzani schreef zelf het scenario voor haar film, het is uitgebeend met vrijwel geen plot. Uiteindelijk is het de atmosfeer en de opeenstapeling van veelzeggende details waar het in de film om draait. Ook de kunst van het juist niet tonen is belangrijk. We zien hoe Halim badhuizen voor mannen frequenteert, zonder dat getoond wordt wat daar daadwerkelijk gebeurt. The Blue Caftan heeft een heerlijke onvoorspelbaarheid. Dat het echtpaar in een slechte relatie zou zitten wordt in het hartverscheurende laatste deel van de film gelogenstraft. Eerder was al te zien dat het paar een lichamelijke relatie heeft, aanrakingen spelen een belangrijke rol in deze vertelling.
The Blue Caftan heeft momenten om te koesteren zoals die van een oude man, die buiten op straat de hele dag zijn transistorradio luid heeft aanstaan, waaruit liedjes uit het Rifgebergte te horen zijn, het gebied waar Mina vandaan komt. Met haar zieke lichaam beweegt ze voor haar raam mee met de muziek. Dat levert hilarische hoon op van de uit het raam hangende buurvrouw.
Het laatste beeld van de film is een absoluut hoogtepunt als apotheose.
The Blue Caftan (Cinéart) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren