Sick of Myself is een bijtende satire over ambitieuze millennials die roem en succes zoeken.
De jonge Noorse regisseur Kristoffer Borgli roept met zijn zwarte komedie Sick of Myself, die in Oslo speelt, veel vragen op. Hij raakt aan thema’s die eigenlijk te groot zijn voor een kleine onromantische komedie. Politiek incorrecte films zijn tamelijk zeldzaam geworden. Daarom is deze film een genot om te beleven. De film werd geproduceerd door de mensen van The Worst Person in the World, ook al zo’n verrukkelijke tegendraadse komedie.
Signe (Kristina Kujath Thorpe) is zeker geen sympathiek personage en is voornamelijk met zichzelf bezig. Ze wil haar ijdele artistieke levenspartner Thomas (Eirik Sæther) overtreffen. Hij maakt kunst van gestolen meubelen. Er is een rare dynamiek gaande tussen beiden, die gaat van elkaar de loef afsteken tot aan vernedering toe. Signe weet tijdens een diner een notenallergie voor te wenden. Eindelijk aandacht denkt ze. Als volgende stap gaat ze illegale Russische pillen slikken met verschrikkelijke bijwerkingen. De poster van de film refereert aan haar beschadigde uiterlijk als gevolg van die bijwerkingen.
Zelfmutilatie bij jonge mensen grenst aan suïcide en is een uiting van psychische pijn maar bij Signe is er vooral sprake van euforie. Te langen leste werkt haar uiterlijke verandering als middel om aandacht te krijgen en eindelijk beroemd te worden. Stiekem hangt Sick of Myself tegen horror aan. De zelfbeschadiging van Signe herinnert aan de afzichtelijke body horror van David Cronenberg. Het is werkelijk moeilijk om die verminking aan te zien. En toch is het een lichtvoetige film, de narigheid wordt met veel humor opgediend. Het is tevens een uitdagende opeenstapeling van dubbelzinnigheden. De kijker moet zich ongemakkelijk voelen en afvragen waar de film nou over gaat.
Sick of Myself is scherp en onvoorspelbaar en weet met alle grilligheid de tijdsgeest te vangen. Het woord inclusiviteit valt, omdat Signe model wordt van een modemerk. Het lijkt krankzinnig met haar gehavende uiterlijk, maar we zien de laatste tijd wel vaker bizarre, inclusieve reclame-uitingen voorbij denderen. Ervan uit gaande dat een film een paar jaar in de maak is, lijkt het een rake profetie van de gekkigheid die nu aan de gang is. De ultieme dubbelzinnigheid van de film, of het nu een droom of realiteit is, is dat Signe een bestseller geschreven heeft?
Sick of Myself (Cherry Pickers) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren