Revoir Paris is een gevoelig psychologisch drama over een overlevende van een terroristische aanslag.
Virginie Efirat speelt de overlevende van een terroristische aanval in een Parijse bistro. Revoir Paris is een fictief verhaal, geïnspireerd op de aanslag in het muziektheater Bataclan, op november 2015. De broer van regisseuse Alice Winocour overleefde de aanslag, wat haar mede informatie verschafte over het drama dat zich had afgespeeld. Omdat de film fictief is, kan de politiek achterwege blijven. De daders van deze tragedie zijn niet zichtbaar in beeld. De film gaat uitsluitend over traumaverwerking van de overlevenden.
We komen in eerste instantie weinig te weten over de hoofdpersoon Mia. Ze rijdt parmantig op haar motor door Parijs en schijnt vertaalster te zijn. Ze heeft een ingedutte relatie met een dokter. Deze rustige verkenning is een geraffineerde opmaat naar de suspense die in de lucht hangt. Op een avond heeft Mia met haar vriend een afspraak waar ze uit ontsnapt, om zich te verpozen in zomaar een bistro. Het hoe en waarom van deze keuze blijft enigszins in het achterhoofd zinderen. Die vraag wordt niet eens gesteld door Mia in de film.
Dat kan iedereen overkomen. De toevallige keuze die men maakt kan een mensenleven behoorlijk overhoophalen. Mia stelt zich de vraag niet in de film. Ze is vooral bezig met het herinneren van het gewelddadige voorval, het ontrafelen van de keten van gebeurtenissen. Ze merkt dat er grote leemtes zijn in haar herinneringen. Ontmoetingen tijdens een praatgroep van slachtofferhulp zorgen voor een nieuw perspectief. Mia krijgt een relatie met Thomas (Benoît Magimel), een ander slachtoffer. Wat een cliché is dit! Gespeeld door topacteur Magimel, die laconiek aan Mia suggereert dat ze het drama los moet laten.
Als een soort privédetective gaat Mia op zoek naar de persoon die haar hand vasthield tijdens de schietpartij. Dat moment heeft een levensreddend effect op haar leven gehad, alswel op het verwerken van haar trauma’s. Virginie Efirat krijgt een breed register als actrice, na het uitzinnige nonnendrama Benedetta van Paul Verhoeven, acteert ze hier bijna onderkoeld, kwetsbaar en nuchter. Toch weer een geweldige rol van Efira. Zichzelf beschermen en tegelijkertijd de wereld weer binnen laten komen is een hele opgave voor Mia.
Revoir Paris is niet sentimenteel, maar wel een gevoelige en ingetogen verkenning van het verwerken van trauma. Het is tevens een invoelbare weergave van de tegenstrijdige emoties van een slachtoffer. Dit is pas de vierde speelfilm van Alice Winocour. Ze maakt krachtige films met sterke vrouwenrollen, zoals het astronautendrama Proxima (2019) met Eva Green. Een hoogtepunt van de Revoir Paris is de wijze waarop de aanslag in beeld is gebracht. Er is nauwelijks geweld in beeld, de kracht van suggestie is sterk, de geluidsband is enorm effectief in het creëren van suspense. Meesterlijk gedaan.
Revoir Paris (Paradiso Film) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren