The Stars at Noon is een broeierige en sensuele mengeling van spionagefilm en liefdesdrama.
De Franse regisseuse Clair Denis (geboren in 1946) is opgegroeid in Afrika, ze heeft wat met de tropen. Ze maakte daar Chocolat, White Material en Beau Travail. In haar in Frankrijk gesitueerde films spelen zwarte personages vaak een belangrijke rol. The Stars at Noon speelt in Nicaragua, maar werd opgenomen in Panama. Het gelijknamige boek (uit 1986) van Denis Johnson speelt in het Nicaragua van 1984, waar de Sandinisten en de contra’s met elkaar overhooplagen. De handeling van de film is verplaatst naar de recente pandemie.
De plot is vrij simpel. Margaret Qually speelt Trish een journaliste die gestrand is in Nicaragua. Ze slaapt met mannen voor geld. De film is een driehoeksdrama tussen Trish, de Britse zakenman Daniel (Joe Alwyn) en de plaatselijke politieman vertolkt door Danny Ramirez. Trish pleegt overspel op haar minnaars met een onderminister die helaas geen stijve kan krijgen. Ze roept meermalen tevergeefs zijn hulp in. Trish zit echt in de problemen, de politie heeft haar paspoort afgepakt. Ontsnappen kan bijna niet uit een land waar revolutie of burgeroorlog om de hoek liggen.
Denis is als verhalenverteller totaal onvoorspelbaar, ze houdt informatie achter. De politieke situatie daar wordt niet uitgelegd, er hangt wel een beklemmende, dreigende sfeer. De liefdesrelaties in de films van Denis zijn precair, zo ook hier. De relatie van Trish met de stoïcijnse Daniel, die betrokken is in duistere zaakjes, is uiterst breekbaar. Beiden moeten hun geheimen voor elkaar verborgen houden. Met veel drank en seks verdoven ze zich. Daniel maakt grapjes over Trish als prostituee.
Denis is meesterlijk in het creëren van sfeer. De zwoelheid en de drukkende hitte van de jungle en het zweet van de personages, kan je bijna opsnuiven en proeven. Qualley en Alwyn dragen hun sensualiteit tussen de lakens met verve uit. Margaret Qualley zet als fragiele antiheldin een sterke rol neer. De regisseuse maakt altijd zinderende films, die tegelijkertijd afstandelijk kunnen zijn. Beau Travail (1999) over soldaten van het vreemdelingenlegioen is een hypnotiserende mijmering over de lichamelijkheid van de jonge mannen.
Haar dwarse meesterwerk L’Intrus (2004) komt qua gevoel nog het dichtst bij The Stars at Noon. De film gaat over een zeventiger, die een harttransplantatie nodig heeft, tevens zoekt hij zijn zoon. Hij reist de wereld af en komt terecht in het zwoele Tahiti. De wonderschone en gefragmenteerde beeldenstorm van Denis is hier sensueel vertolkt, evenals het hartbrekende gevoel van verbannen zijn, wat Daniel en Trish ook ervaren in The Stars at Noon. Is ontsnappen mogelijk uit de hel van Nicaragua?
The Stars at Noon (September Film) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren