The Eternal Daughter is een autobiografisch relaas over een moeder-dochter relatie in de vorm van een spookverhaal.
De Britse Johanna Hogg heeft eindelijk met haar prachtige film The Eternal Daughter een officiële bioscoop release gekregen. Haar vorige films waren alleen op Nederlandse festivals zoals Previously Unreleased te bekijken. Het autobiografische is de rode draad in haar oeuvre. The Souvenir (2019) en The Souvenir 2 (2021) gaan over filmstudente Julie. The Eternal daughter gaat over een filmmaakster van middelbare leeftijd. Vraag is of haar meest intrigerende film The Exhibition (2013) over de bewogen relatie van een koppel in een monumentaal huis, door persoonlijke feiten is geïnspireerd.
Julie (Tilda Swinton), is een vrouw van middelbare leeftijd die met haar oude moeder (ook Tilda Swinton) naar een groot landgoed reist met een kasteelhotel. Julie is filmmaakster (waarschijnlijk Julie uit The Souvenir). Ze wil een film maken over haar moeder Rosalind, ze hebben het over het verleden. Julie zet stiekem een minirecorder aan, eigenlijk is ze achterbaks. Haar moeder werd zestig-zeventig jaar geleden naar dit hotel gebracht om te ontsnappen aan de bombardementen. Julie wil tegelijkertijd het script schrijven, maar wordt voortdurend afgeleid. Droogkomisch doen haar pogingen aan om greep op de situatie te krijgen.
De film is een geweldig sfeerstuk. Door de loeiende wind, mistflarden en geheimzinnige bedreigende geluiden in het hotel, is het alsof we ons in een klassiek spookverhaal bevinden. Het geluidsdecor is subliem met al dat gekraak en gezucht binnen en buiten. Dat kasteelhotel roept herinneringen op aan Manderley, de statige woonstee in Hitchcock’s Rebecca. Hogg’s liefde voor het gouden tijdperk van Hollywood films sijpelt in haar films door. Het intellectualisme en het associatieve filmen van haar, gekoppeld aan een goed verhaal vertellen, maakt haar werk interessant en meeslepend. Ook weer het briljant gebruiken van ruimte van Hogg, de lange hotelgangen doen denken aan The Shining.
Een goed verhaal vertellen is bij haar niet afhankelijk van een plot, er gebeurt uiteindelijk niet veel in deze film. Het gaat hier om moeder en dochter die herinneringen uitwisselen. Daar zit de emotie, met de herinneringen van de moeder die nog steeds in het heden doorwerken. Bijna verstikkend is de zorg van Julie voor haar moeder, alsof dat het belangrijkste aspect van haar leven is. Ze wil moeder permanent een goede tijd bieden.
Het spiegelende effect is geraffineerd met Tilda Swinton, die zowel de dochter als de moeder feilloos en uiteraard briljant speelt. Er waren geen speciale effecten nodig. Omdat beiden pas tegen het eind samen in beeld zijn. De typisch Britse dingen maken de film tot een genot. Zoals de overdreven Britse beleefdheid, waarbij men vier, vijf keer voor een dienst bedankt. En de toast bij het ontbijt met marmelade, proef je bijna. De hotelreceptioniste, gespeeld door de geweldige Carly-Sophia Davies, is niet zo behulpzaam, dat is op zich verrukkelijk.
The Eternal Daughter (Cinéart) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren