How to Blow up a Pipeline is een zeer spannende eco-thriller over een stel activisten die een oliepijplijn in Texas opblazen.

How to Blow up a Pipeline is geïnspireerd op het gelijknamige non-fictie manifest van de Zweedse activist en schrijver Andreas Malm. Er zit een oproep tot strategisch activisme in, waarbij het beschadigen van bezittingen en geen fysiek geweld tegen personen de bedoeling is. De film begint dan ook met het doorprikken van de banden van een SUV-auto, met een briefje erbij dat het niet persoonlijk is, maar dat de actie bedoeld is om het klimaat te redden. Regisseur Daniel Goldhaber verzamelde een groepje gelijkgestemden om een activistische film te maken. En dat met weinig middelen en zonder filmsterren.

Verrassend is dat de film geen droog traktaat over milieu activisme  is geworden. Er is een poging gedaan om er een spannende thriller van te maken, met aansprekende personages. Wat de activisten drijft wordt uitgelegd in de talrijke flashbacks die de achtergronden belichten. De sabotage vindt plaats in West-Texas, de personages komen van heinde en verre. Opvallendste figuren zijn Xochitl (prachtige naam) gespeeld door Ariela Barer, die tevens meeschreef aan het scenario. En de van indiaanse afkomst Michael, vertolkt door Forrest Goodluck. Voorts de militaire veteraan Dwayne, de idealistische student Shawn, een losbandig koppel en een lesbisch koppel. Één van de vrouwen is kankerpatiënt, die bovendien twijfelt aan de hele onderneming.

Deze microkosmos van Amerika komt tot leven door de uitstekende vertolkingen van de acteurs. De eco-activisten worden niet verheffen tot helden, het zijn mensen van vlees en bloed. Politieke films kunnen saai zijn als ze alleen maar hun boodschap etaleren. De makers zijn niet vergeten om er een spannend verhaal van te maken. De voorbereidingen van de saboteurs doen denken aan films over bankovervallen en dergelijke. Minutieus wordt het proces van het maken van de bom getoond, details tellen namelijk om er een geloofwaardig geheel van te maken. De film komt urgent over als boodschap, maar laat genoeg ruimte voor de toeschouwer om zelf conclusies te trekken. Het stoppen en inperken van fossiele brandstoffen roept vragen op.

De boodschap dat oliemaatschappijen zich crimineel gedragen ten opzichte van milieu, mens en dier, wat in de film geuit wordt, is natuurlijk waar. Plastic gemaakt van olie is een belangrijke milieuvervuiler.
Maar realiseren mensen zich ook dat olie overal in zit verwerkt, met name plastics. Medische hulpmiddelen, producten en apparaten, medicijnen en make-up, keukenspullen, schoeisel (sportschoenen), elektronica in computers, televisies, mobiele telefonie (iPhone!), de bouw van gebouwen, kabels en pijplijnen, verpakkingen voor voedsel en bereiding, vervoermiddelen en vervoer, inclusief vliegen, auto’s, vrachtwagens, olie als brandstof en windmolens. De lijst is werkelijk eindeloos. Hoe nu verder zonder olie is een dwingende vraag.

How to Blow up a Pipeline (The Searchers) nu in de bioscopen.

Ulrik van Tongeren