Les Amandiers is een bevlogen portret van een theaterschool in de jaren tachtig van de vorige eeuw.
De Frans-Italiaanse actrice en regisseuse Valeria Bruni Tedeschi heeft een autobiografisch getinte kroniek gemaakt over de befaamde theaterschool Ecole des Amandiers in Nanterre. Ze was zelf studente daar in begin jaren tachtig. Er zijn verrassend weinig films over theaterscholen, de Amerikaanse musical Fame (1980) is enigszins vergelijkbaar met Les Amandiers. In ieder geval hebben ze de exuberante studenten gemeen. De uitbundigheid van de studenten in de Franse film kan soms vermoeiend zijn, meeslepend is het alleszins.
Een film over acteren moet welhaast een acteerles zijn. Bruni Tedeschi maakte al een film over acteren (Actrices, 2007). Eigenlijk gaan al haar films over acteren. Acteren wordt voorgesteld als vorm van persoonlijke groei, dat klinkt als navelstaren. Maar die eerlijkheid maakt haar werk juist zo aangenaam persoonlijk. Ook als actrice in films van anderen heeft ze een intense aanwezigheid, is ze meestal onweerstaanbaar. Stella (Nadia Tereszkiewicz) de alter ego van Tedeschi is hypnotiserend net als Nadia, de rijkeluisdochter. Haar relatie met Etienne (Sofiane Benacer), die een drugsverslaving heeft, is stormachtig.
Stella gaat in een auditie voor een plaats op de school heel ver. Tranen trekkend gaat ze tekeer, om te eindigen met haar bloes open te scheuren. Een jurylid vraagt geïrriteerd aan haar of ze denkt dat een actrice exhibitionistisch moet zijn. Eigenlijk gaat het meer om het exhibitionisme van de begin twintigers, dan om acteer technieken. Van het artistiek proces van acteren had ietsje meer getoond kunnen worden. Het eerste deel van de film is meeslepend omdat met die audities het wijds spectrum van acteren getoond wordt.
De film geeft een nostalgische tijdsblik, met op de achtergrond de doem van Aids. Het intensieve drugsgebruik van de studenten, zwangerschappen en abortussen van de uitverkoren twaalf die grootsheid ambiëren. Dan is er ook nog de manipulatieve artistiek directeur, de bestaande Patrick Chѐreau, groot theater en filmregisseur, die een tikje karikaturaal wordt neergezet door Louis Garrel. De donkere toon, laat in het verhaal, dreigt de tomeloze energie van de studenten te overmeesteren. Hun energie en charme winnen echter. Er zijn zelfs twee bezoekjes aan de acteerschool van Lee Strassberg in New York, de tempel van het improviserend acteren.
Les Amandiers (Cinéart) nu in de bioscopen.
Ulrik van Tongeren