De Oostenrijkse film Veni Vidi Vici is een briljante satire over de harteloze en tomeloos hebzuchtige elite.

Regisseurs Daniel Hoesle en Julia Niemann laten hun hoofdpersoon de biljonair Amon Maynard (Laurence Rupp) de kreet ‘creatieve destructie’ uiten. Dat is overigens precies wat er in de wereld momenteel aan de gang is. De makers hebben aan het thema een subversieve draai gegeven, omdat ze het larderen met verrukkelijke zwarte humor die niet te onsmakelijk is. Er zijn natuurlijk vele portretten van meedogenloze zakenmannen voorhanden, maar deze Amon spant de kroon. Hij gebruikt zijn omvangrijke wapencollectie om niets vermoedende passanten dood te schieten. Omdat het kan. Dat Is geen mysterie.

Industrieel Mansarde bezit de geplande, nog niet gebouwde, grootste batterijen-fabriek van de wereld en is bezig met expansie, waaronder de vijandige overname van het bedrijf van zijn mentor, met hulp van een corrupte minister. Kaffa is haar naam. Deze film doet denken aan de Amerikaanse serie Succession, maar gebruikt niet de fluwelen handschoenen van die uitmuntende serie. Familie is trouwens een belangrijke thema in Veni Vidi Vici. Amon leeft gelukkig met zijn vrouw Victoria, twee adoptiedochters en tienerdochter Paula (briljante nieuwkomer Olivia Schlosser) uit een vorig huwelijk.


Veni Vidi Vici

Ze staat te popelen om haar vader in zijn moordlust op te volgen. Wij komen overal mee weg is Paula’s huiveringwekkende mantra. Haar stem wordt inventief gebruikt in de voice-over. Onze zogenaamde leiders komen ook overal mee weg en kennen evenals deze familie geen morele grenzen. Met beperkte middelen hebben de makers de opulente levensstijl in het paleis van de familie fantastisch weergegeven. Een garage vol witte Porsches en jawel, een infinity pool in de huiskamer, dat is een futuristisch zwembad zonder opstaande randen.

De grote kracht van de film is de nauwkeurigheid van de zwarte satire. De film vervalt zelden in overdrijving en is bijvoorbeeld terughoudend met het tonen van bloed. Dat de subversieve meesterverteller Ulrich Seidl als producent heeft meegeholpen om de film gestalte te geven is een pluspunt.‘Wie stopt mij’ is de ijzingwekkende slotzin van de film en is waarschijnlijk de belangrijkste vraag die er gesteld moet worden. Hoe stoppen wij, de mensheid, de huidige waanzin?

Behalve filmvertoningen zijn er talloze praatshows. De zogenaamde Talks waarin een regisseur of acteur uitvoerig bevraagd wordt over hun films en werkwijze, zijn dit jaar van hoog niveau. Het gesprek met de Franse regisseuse Anne Fontaine (op het festival met Boléro) en haar echtgenoot, tevens producent van haar werk, was zeldzaam inspirerend, prikkelend en amusant. De gespreksleider was een Fransman, dat trio ging snedig tekeer, soms spannend op de rand van betamelijkheid. Maar als weergave van het regisseursleven van Fontaine, met alle ups en downs, onovertroffen interessant. Fontaine staat bekend als specialiste van kostuumfilms. Ze heeft 20 films gemaakt in vele genres. Het acteerwerk in haar films is altijd van hoog niveau, ze was zelf actrice. Adore uit 2013, is als taboedoorbrekend meesterwerk onvergetelijk.

International Film Festival Rotterdam t/m 4 februari 2024

Ulrik van Tongeren

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties