Door Ulrik van Tongeren

Holly is een beklijvend en aangrijpend portret van een paranormaal tienermeisje.

De Vlaamse cineaste Fien Troch levert met haar vijfde speelfilm Holly alweer een intrigerende, soms ontregelende film af. Haar werk kenmerkt zich door rauwheid en kwetsbaarheid. De onderwerpen belichten de triestheid van het menselijke bestaan. In haar films, altijd familiedrama’s, staan kinderen en jongeren centraal, dat maakt ze bij voorbaat aangrijpender. In het grauw gekleurde Kid (2012) gaat het om een zevenjarig jongetje die in de steek gelaten dreigt te worden door zijn moeder. Home (2016) toont de ontluisterende generatie-botsingen tussen volwassenen en jongeren. Holly (2023) is het portret van een paranormaal tienermeisje. De films gaan over zoveel meer dan het ‘verhaaltje.’ Troch is een spirituele filmmaakster, maar ze schuwt de rauwheid van het dagelijks bestaan geenszins.

De vijftienjarige Holly (Kathalina Geeraerts) wordt getreiterd op school. Ze is eenzaam en introvert. Of misschien is het haar raadselachtigheid? Holly is een ziener, ze voorziet de brand van haar school waarbij meerdere scholieren omkomen. In de nasleep klampen rouwende familieleden zich aan haar vast. Holly moet het lijden van de gemeenschap verlichten. Heeft ze bovennatuurlijke gaven?, is ze eigenlijk wel paranormaal? De film heeft een open einde. Troch houdt er niet van om de eindjes aan elkaar te knopen. Haar vorige film Home is meer plot bepaald. Holly draait intrigerend om de hete brei heen, warrig? Nee. De regisseuse speelt geraffineerd met verwachtingen. Het bovennatuurlijke hoeft helemaal niet verklaard te worden.

Onverwacht is dit keer de humor van Troch. Er is een scene waarin een restaurant a la minute in een bedevaartsoord transformeert. Briljant en hilarisch. Zeer onbehagelijk is de scene waarin Brussel de grootstad aan bod komt. Holly is daar kwetsbaar. Het harde straatleven in Brussel wordt hier krachtig verbeeld in tien minuten, beter dan een krantenartikel kan doen. Het bescheiden meesterschap van Troch doet hier weer zijn werk. Die bescheidenheid van Troch uit zich in haar optredens in het openbaar. Tijdens een nagesprek over Holly in de bioscoop, op het International Film Festival Rotterdam kwam ze te bescheiden over. Toch moet ze gewend zijn aan roem, ze won al vele filmprijzen.

Verrassend genoeg is Troch een liefhebber van horrorfilms. Ze had van Holly een horrorfilm kunnen maken, vergelijkbaar met de klassieker ‘Carrie’. De wraak van Holly, of iets dergelijks. Ze zou volgens een interview het aanbod voor een project uit het buitenland overwegen. Troch heeft als filmmaker genoeg in huis om een interessante genrefilm te realiseren. Hopelijk hoeven we niet zeven jaar op een nieuwe film van haar te wachten.

Holly (Cinéart) nu in de bioscopen.